Heimilisritið - 01.07.1948, Blaðsíða 54

áreiðanlegá kjósa dálítinn spenn-
ing í hjónabandinu. Eg myndi
ekkert liafa á móti svolitlu
rifrildi stöku sinnum. Heldur það
en sífellt sama, einhlið'a hvers-
dagslífið".
Hargreave hlustaði hæversk-
lega á hann, en hristi brosandi
höfuðið.
„Annars finnst mér hjóna-
bandið yfirleitt ekki vera sérlega
eftirsólcnarvert“, hélt Scott á-
fram. „Eg tek rómantísk skot
fram yfir það. Ég er ekki „ham-
ingjusamlega giftur“, eins og þér
kallið það, á enga ættingja og
aðeins fáa vini. En.það er ein
persóna, sem elskar mig ein-
göngu vegna mín sjálfs . .. ekki
vegna hins þjóðfélagslega ör-
yggis, sem ég get veitt. henni. Og
ég elska hana. Hún er hrífandi,
óútreiknanleg, órannsakanleg
kona, sem sýnir mér þá ástúð og
auðsveipni, er sérhver karlmaður
hlýtur að gangast upp við . . .
Reyndar gengur hún þarna á
gangstéttinni, hinum megin við
gráa bílinn þarna. Við liöfurn
ráðgert að hittast rétt bráðum.
Hversu lengi þetta varir okkar á
nrilli veit hvorugt okkar. Þetta
er ást án loforða eða skuldbind-
inga“.
Hargraeve leit í sömu átt og
Scott. Augnaráð lrans varð star-
andi og munnurinn opnaðist.
„JiH“, hugsaði hann skelfingu
lostinn, er hann sá að þetta var
eiginkona hans sjálfs. „Hvað á
ég að gera? Hvað á ég að gera?“
ENDIB
Meðal sem hreif.
■ Smilh var afgreiðslumaður í l.vfjaverzlun einni í Ameríku. Iívöld eitt,
skömmu fyrir lokun, kom Harris kunningi lians og bauð honum með sér í
bíó. l>að var lítið að gera i búðinni, svo að Smith bað Harris um að lita eftir
henni, á meðan hann brygði sér upp á Ioft til að hafa fataskipti. Að nokkrum
mínútum liðnum kom hann niffur aftur og spurði Harris, hvort nokkur hefði
komið á meðan.
,,Já“, svaraði Harris, „það kom maður og bað um hóstasaft".
„Þú hefur þó vist ekki afgreitt hann?“ spurði Smith.
„Jú“, svaraði Harris, „ég lét hann fá dálítið úr þessari flösku þarna“.
„En góði bezti, þú hefur látið hann fá laxerolíu. Hún gagnar víst lítið við
hóstanum", sagði Smith.
„Jú, áreiðanlega", sagði Harris. „Þú sérð að hann stendur upp við ljósa-
staur, þarna niður frá, og nú þorir hann ekki lengur að hósta".
52
heimilisritið