Heimilisritið - 01.07.1948, Blaðsíða 56

sinni, út af árás — raunar var
það óþokkapiltur sem hann átti
við. Marshall hafði treyst hon-
um, en hann brugðist. Það mun-
aði víst minnstu að Marshall
gengi af honum dauður. Hinn
kærði þó ekki; hann hefur lík-
lega ekki kært sig um að rótað
væri upp í því máli. — Eg sel
ekki þessa sögu dýrara en ég
keypti“.
„Það er þá álit yðar“, sagði
Poirot, „að Marshall geti verið
valdur að morðinu?“
„Nei, alls ekki. Það voru ekki
mín orð. Eg vildi bara leiða at-
hygli ykkar að því, að hann er
þannig gerður, að liann getur
misst stjórn á sér, þegar svo ber
undir“.
„Heyrið þér, Blatt“, sagði
Poirot. „Það er ástæða til að
ætla að frú Marshall hafi farið
til Pixy Cove í morgun, í þeim
tilgangi að hitta einhvern. Þér
hafið engan grun um, hver það
gæti verið?“
Blatt glotti.
„Það þarf engum getum að
því að le’iða. Það hefur áreiðan-
lega verið Redfern“.
„Það var ekki Redfern“.
Þetta virtist koma Blatt mjög
á óvart. Hann sagði hikandi.
„Þá veit ég ekki — nei, ég get
ekki ímyndað mér . . .“ Hann
náði sér aftur á strik. „Ja — eins
og’ ég sagði áðan, það var ekki
ég; svo mikið er víst. Við skul-
um sjá, hver gæti það verið?
Varla Gardener; konan sér um
að hann leiki ekki lausum hala.
Barry? — óhugsandi! Varla get-
ur það verið presturinn! Þó ég
liafi reyndar séð hann gefa henni
auga; í heilagri vandlætingu, að
vísu, þó þar kunni kannske að
leynast smeklcur fyrir hinu hold-
lega. Flestir prestar eru hræsn-
arar. Lásuð þér ekki um prest-
inn og dóttur meðhjálparans,
það var nýlega í blöðunum?“
Weston sagði þurrlega:
„Yður kemur ekkert i hug,
sem gæti leitt til skýringar á
málinu?"
„Nei, ég get ekki hugsað mér
neitt. Þetta verður matur fyrir
blöðin, gæti ég haldið! Það ætti
að fara mesti ljóminn af Jolly
Roger hótelinu. Já, Jolly Roger,
það fær sína sögu!“
„Hafið þér ekki verið alls
kostar ánægðir með dvöl yðar
hér?“ spurði Poirot.
„Ojú — það er að segja —
maturinn og þjónustan er eins
og það á að vera, og ég hef haft
ánægju af bátnum mínum. En
það er ekkert líf í tuskunum, þér
skiljið. Fólk ætti að slá sér sam-
an um einhvem gleðskap, á
svona stað; en í staðinn fyrir það
situr hver og krunkar í sínu
horni, segir rétt, góðan daginn
— og — gott veður í dag, engin
54
HEIMILISRITIÐ