Heimilisritið - 01.08.1948, Blaðsíða 23

greiningu kom sannleikurinn í
ljós — og hann kom Maríu meir
á óvart en okkur.
Móðir hennar hafði verið fal-
leg, vinsæl stúlka, „stjarnan“ í
litlu þorpi. Fyrstu minningar
Maríu voru frá því, er hún
heyrði móður sína segja sögur
um sjálfa sig og hylli sína — um
dansleiki og veizlur, þar sem allt
snerist um hana.
Þegar móðirin ætlaðist til þess
að dóttir hennar yrði álíka
„stjarna“ og hún sjálf, varð
María skelfd. Því þótt kunningj-
ar hennar hefðu mætur á henni,
var hún alvörugefin og iðin að
eðlisfari, en ekkert efni í sam-
kvæmisstjömu.
ÞAR EÐ María vissi, að hún
gæti ekki látið drauma móður
sinnar rætast, fannst henni sjálfri
hún algerlega ófær um að taka
þátt í samkvæmislífi. Og þannig
festi vanmáttarkenndin rætur í
undirvitund hennar.
Þegar læknirinn hafði bent
henni á ástæðuna fyrir því, að
henni féll illa að umgangast fólk,
hvarf henni feimnin og hinn eðli-
legi persónuleiki hennar félck
notið sín.
Dag nokkurn, fáeinum dögum
eftir að hún giftist, hitti ég
Maríu. Það var ný glóð af sjálfs-
öryggi í svip hennar.
„Eg er hamingjusamari, en
mig hefði nokkru sinni getað
dreymt að ég yrði“, sagði hún.
„Vesalings mamma! Nú er ég
farin að skilja hvers hún hefur
farið á mis“.
„Hvað eigið þér við?“ spurði
ég.
„Hún giftist svo ung, áður en
hún var fullþroskuð. Ég held
hún hafi litið á hjónabandið sem
einskonar fangelsi, er svipti hana
þeim lífsgæðum, sem hún hafði
notið áður. Þess vegna talaði hiin
stöðugt um unaðssemdir hins
liðtia, og revndi að endurheimta
það með því að tala um það“.
„Það kæmi mér ekki á óvart“,
sagði ég.
„Hún er ágæt, og ég elska hana
meira en nokkru sinni fyrr“,
sagði María. En hún bætti við:
„Segið mér, finnst yður rangt af
mér að sjá veilurnar í fari henn-
ar?“
Alls ekki! Næstum allir, sem
yfirvinna vanmáttarkenndina,
finna til sektar, þegar þeir upp-
götva brauðfæturna, sem guðir
þeirra standa á. Þeir eru ekki
lengur blindaðir af sjálfsniðrun
og skammast sín fyrir „ótrú-
mennsku“ sína.
En það að geta séð galla ann-
arra, skilja þá og fyrirgefa, er
öllu heilbrigðari grundvöllur fyr-
ir vináttu en sjálfsniðrandi til-
beiðsla.
Og það er miklu ánægjulegra
HEIMILISRITIÐ •
21