Heimilisritið - 01.08.1948, Blaðsíða 50

Ég sagði henni frá hinum blóð-
ugu bardögum þínum í Þýzka-
landi, og hvernig þú hefðir fund-
izt særður og rændur af líkræn-
ingjum í aleyðunni og verið
fluttur sem stríðsfangi til Þýzka-
lands“.
Morrison hristi höfuðið.
„Ég skil samt ekki, hvernig
leikkonan sú arma getur haft á-
huga á þessu. Saga mín er ekki
merkilegri en hundruða annarra,
sem voru í stríðinu, og hún þekk-
ir mig alls ekki“.
Félagi hans yppti öxlum.
„Því get ég ekki svarað. Ég
veit bara, að hún bað mig að'
kynna sig fyrir þér, og þessvegna
finnst mér þú ættir að koma með
inn og heilsa upp á hana“.
„Kemur ekki til mála“, mót-
inælti Morrison samstundis. „Ég
hef engan áhuga á þessari konu,
að öðru leyti en því, að mér
finnst hún dásamleg leikkona.
Og auk þess er ég í hversdags-
búningi“.
„Það gerir ekkert til. Komdn
inn“.
Morrison var lítið eitt forvit-
inn, svo hann hætti frekari mót-
mælum og fylgdist með Ward
inn í innri salinn.
ÞAÐ VAR sem salurinn
hringsnerist fyrir augum Mari-
ons, þegar hún tók í hönd Morri-
sons. Hann mætti augnaráði
liennar rólega og kurteislega, og
ekkert í hinu þreytulega andliti
hans bar þess vott, að hann
bæri kennsl á hana. Hún var orð-
in náföl, og henni fannst hjart-
að' hætta að slá. Hann vill þá
ekki þekkja mig, hugsaði hún
leifturhratt. Illar tungur hafa
náð eyrum hans og gert hann
mér fráhverfan. Hann fyrirlítur
mig.
Hún neyddi sig til að brosa og
bauð honum sæti við hlið sér.
Sir Richard fylgdi sérhverri
hreyfingu hennar með eftirvænt-
ingu, en þegar hann sá kuldaleg-
an svipinn á andliti Morrisons,
brosti hann eins og létt væri af
honum fargi.
„Vinur yðar og félagi í hern-
um, Ward höfuðsmaður, hefur
sagt mér, að þér hafið særzt í
stríðinu“, byrjaði Marion sam-
talið' við Morrison, „og að þér
hafið legið veikur í sjúkrahúsi
mánuðum saman“.
„Já“, sagði Morrison þurrlega,
„vinur minn hefur án efa reynt
að gera mig að hetju í yðar aug-
um, ungfrú Lester. En í raun og
veru var þátttaka mín í stríðinu
harla lítilvæg og á engan hátt at-
hyglisverð“.
„Ég held, að þér vanmetið
sjálfan yður“, andmælti hún á-
köf. „Ég hef talað við' fólk . . .
hjúkrunarkonur, sem þekktu yð-
ur og þær hafa sagt mér frá hug-
48
HEIMILISRITIÐ