Heimilisritið - 01.08.1948, Blaðsíða 52
honum, og er hún hafði sagt hon-
um, hver hún var, og hvernig
kynnum hennar af sjúklingnum
var háttað, skýrði hann henni
frá því, að það væri ógerningur
að segja noldcuð ákveðið um á-
stand Morrisons á þessu stigi.
Iíann hefði hruflast víða, en ekki
orðið fyrir innvortis meiðslum
svo séð yrði.
Marion bað prófessorinn að
lofa sér að hjúkra honum. Hinn
frægi læknir neitaði þessari
málaleitan fyrst í stað, en lét þó
um síðir undan fortölum hennar.
„Eg bið yður að láta engan
vita, að ég sé hér, prófessor“,
sagði hún. „Ég læt líta svo út
sem ég sé farin til útlanda, og
kýs helzt, að því sé trúað“.
I TVO sólarhringa lá Morri-
son sem dauður væri. Andar-
drátturinn var veikur. Læknarn-
ir, með Thompson prófessor í
broddi fyllcingar, álitu, að hann
myndi ekld vakna aftur hérna
megin grafar.
Kyrrlát og þolimnóð sat Mari-
on við rúmstokk hans ag hélt um
hönd hans. Þannig hafði hún
einnig setið fyrir fáeinum árum
í Frakklandi, er hann lá limlest-
ur á spítala innan um hundruð
annarra hermanna. Hún hafði
beðið fyrir lífi hins unga, hrausta
manns, og loks einn morguninn,
þegar hún áleit alla von úti,
50
hafði hann hvíslað nafn hennar
undurlágt.
„Marion-------“
Hvað var þetta? Sat hún ekki
hér og heyrði sömu röddina —
rödd hans. Imyndun auðvitað.
Hún laut varlega niður og
kyssti höndina, sem hún hélt um.
„Ó, guð“, hvíslaði hún inni-
lega, „láttu hann að minnsta
kosti vakna, svo að ég geti sagt
honum, að ég hafi ætíð verið
honum trú og aldrei elskað neinn
annan en hann“.
„Marion .. .“ leið' aftur eins
og hvískur um stofuna.
Hin fagi-a leikkona hélt niðri
í sér andanum og laut enn dýpra
jdir sjúklinginn. Tár draup af
auga hennar niður á enni hans.
Óljós svipbirgði eins og vottur
af brosi sáust í andliti hans.
„Grætur þú, Marion?“ sagði
liann ofur veikt, opnaði augun
og horfði á hana.
Augnaráðið var rólegt og hann
þekkti hana.
Hún þorði varla að anda. Var
þetta snöggur lífsblossi, er lifn-
aði rétt áður en dauðinn kæmi
og sækti fórn sína, og hafði hann
í dáinu gleymt öllu, sem honúm
hafð'i verið sagt um hana?
„Hvers vegna segirðu ekkert,
Marion?“ hvíslaði hann þreytu-
lega. „Varstu hrædd um mig?“
„James!“
Hún andaði fram nafnið,
HEIMILISRITIÐ