Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 6

hófið undir berum himni, enda
veð'ur blítt og fagurt. Það var á
Jónsmessunni.
Margar skilnaðarræður voru
fluttar, en stytzt var ræða heið-
ursgestsins, aðeins þessi orð:
„Þakka ykkur öllum fyrir mig.
Mér þykir sárt að fara héðan.
Eg hef hvergi séð fegurra sólar-
lag“. Um leið og harrn sagði þetta
benti hann á sólina, sem var að
setjast og allt fólkið sneri sér við
og horfði á sólarlagið.
Og nú hafði hann verið í sjö
ár í Reykjavík hjá dóttur sinni
og börnunum, fáskiptinn og þurr
á manninn, tók sér langar göng-
ur á hverjum morgni, dvaldi
lengstum einn í bókaherberginu
sínu og las og fór snemma að
hátta á kvöldin.
Dóttir gamla mannsins var
töluvert lík honum, en þó miklu
ræðnari og mannblendnari.
Kristni, syni hennar, þótti svipa
rnjög til afa síns á ýmsan hátt,
hann var dulur og fór sinna eigin
ferða, en gat verið fjörmikill,
þegar því var að skipta, og kom
þá stundum fyrir, að mömmu
hans fannst hún ekki ráða við
hann. En ekki þurfti hún nema
nefna afa hans, þá var öllum lát-
um lokið.
Drengurinn óttaðist afa sinn
og þó hafði hann aldrei talað til
hans styggðaryrði.
Kristinn var í Menntaskólan-
um og afi hans hafði kennt hon-
um dönsku, ensku og reikning og
það voru beztu námsgreinarnar
hans, auk íslenzkunnar, en yfir-
leitt hafði hann staðið sig ágæt-
lega í skólanum og þó aldrei bet-
ur en síðasta vetur.
Þorkell hafði ekki kennt
Kristni einum. Vinkona dóttur
hans átti telpu á líkum aldri og
þau höfðu lært saman hjá gamla
manninum og henni hafði gengið
ámóta vel.
Það var um hálfur mánuður
síðan „hneykslið1*1 hafði átt sér
stað. Fríða, dóttir gamla manns-
inn, kom inn í bókaherbergið' til
hans, lokaði hurðinni á eftir sér
og sagði umsvifalaust:
„Ég þarf að tala við þig,
pabbi, um hann Kristinn og hana
Rósu Iitlu".
Garnli maðurinn lagði hægt
frá sér bókina á skrifborðið, sem
hann sat við, sneri sér að Fríðu,
tók ofan gleraugun, hélt á þeim
með báðum höndum og horfði
fast á dóttur sína, en sagði ekk-
ert.
„Þú veizt auðvitað, hvað hef-
ur komið fyrir og um hvað hefur
verið talað síðasta hálfa mánuð-
irin, hér á heimilinu og hjá henni
Þóru vinkonu minni, þó þú hafir
ekki lagt orð í belg frekar en þú
ert vanur“.
Gamli maðurinn beið og horfði
enn í augun á Fríðu.
4
HEIMILISRITIÐ