Heimilisritið - 01.10.1948, Blaðsíða 22
þegar við fórum allir til Oxford?“
Peter kinkaði kolli. Hann
vissi, að þetta var bending um að
lýsa afreksmanninum, sem stað-
ið hafði fjárhagslegan straum af
förinni.' En hann kom sér ekki
til að fylgja vísbendingunni.
„Eg var elcki með“, sagði hann
aðeins, „ég hafði nóg að gera það
misseri“.
„Bara að þú hefðir sagt mér
það“, sagði Sam. „Þá hefði ég
séð til þess að þú hefðir getað
verið með“. Hann sneri sér að
Nóru. „Þú skilur, við höfðurn
möguleika til að sigra Oxford
það ár, og svo fékk ég þá grillu
í höfuðið, að allur skólinn skyldi
verða viðstaddur, og leigði
fjölda strætisvagna, svo allir
gætu farið“. Hann hló og hristi
höfuðið yfir sinni eigin eyðslu-
semi í æsku. „Það var auðvitað
dálítið heimskulegt, en gaman
var það'! Við tókum ekkert nærri
okkur þótt við biðum ósigur“.
Sam minntist annarra atvika,
þar sem svo hafði viljað til, að
hann lék aðal hetjuhlutverkið.
Virðing Peters fyrir ungu stúlk-
unni óx, þegar hann sá, að hún
gleypti ekki við frásögnum Sams
með þeirri hrifningu og lotningu,
er Sam átti að venjast, en hlust-
aði á hann með lítið' eitt vork-
unnlátu brosi. Hún vcir skynsöm,
hugsaði Peter. Sam var vanur
því, að stúlkur dáðust alltof
áberandi að honum og tilbáðu
hann. Kæruleysi Nóru Finley
hafði þegar haft sín áhrif á hann
og verkaði sein einskonar ögrun.
Og nú stóð hún upp með þeim
fjaðurmagnaða yndisþokka, sem
Peter hafði áður veitt athygli,
leit kæruleysislega á Sam og
beindi svo augum að Peter.
„Mér er forvitni á að vita,
hvort þér eruð annar eins af-
burðasundmaður og af er látið,
01ney!“
Peter gat ekki stillt sig um að
lilæja. Þetta var næstum snilld-
arlegt, sagði hann við sjálfan sig.
Að gera sér upp leiða á sjálfsævi-
sögu Sams, og látast hafa áhuga
og aðdáun á annarri eins auka-
persónu og Peter Olney!
„Eigum við að' sjá hvort okk-
ar verður fljótara út að duflinu
og í land aftur?“
„Nei, ég þakka fyrir mig“,
sagði Peter með áherzlu.
„Hvers vegna ekld?“ Hún hóf
upp dökkar augabrúnirnar.
„Það er of hættulegt“, sagði
Peter og horfði rannsakandi á
hana. Hann dæmdi fólk eftir því,
hvernig það brást við þessari
setningu. Og hann sá, að þrátt
fýrir allt hafði honum skjátlast
í mati sínu á Nóru Finley. Hún
var eftir allt saman alveg eins og
allar hinar, og sá ekki annað í
hættunni en spenning og vogun.
„Er það?“ sagði hún hlæjandi.
20
HEIMILISRITIÐ