Heimilisritið - 01.12.1948, Blaðsíða 5

Hún ber enga böggla. Andlitið
er frítt og vöxturinn fallegur.
Hún leiðir litla telpu, á að gizka
fimm eða sex ára gamla. Telpan
stanzar við hvern búðarglugg-
ann á fætur öðrum, frá sér num-
in af allri dýrðinni, sem þar mæt-
ir augunum.
„Mamma, mamma!“
Telpan þrífur fast í hönd móð-
ur sinnar. Hún hefur stanzað við'
stóran sýningarglugga, fullan af
allskonar glingri.
I miðjum glugganum er stór
brúða. Litla stúlkan stendur með
opinn munn og bláu barnsaugun
verða alveg kringlótt.
„Er hún ekki falleg, mamma?“
Glugginn er opnaður að inn-
an, einn búðarmaðurinn kemur
út í hann, tekur brúðuna og sýn-
ir vel búnum hjónum, sem eru
inni í búðinni. Konan tekur blíð-
lega í handlegg litlu stúlkunnar.
„Komdu Gréta mín, þetta er
ekki fyrir okkur“.
„Æ, nei, mamma mín, lofaðu
mér að horfa á dúkkuna dálitla
stund. Ætli maðurinn sé að
kaupa hana?“
„Sjálfsagt, góða mín. Hann á
víst litla stúlku heima, sem hann
ætlar að gefa hana“.
„Heldurðu að pabbi hefði gef-
ið mér hana, ef hann hefði ekki
verið farinn til guðs?“
„Sjálfsagt, væna mín“.
„Af hverju var guð að taka
HEIMILISRITIÐ
hann til sín, mamma? Mér finnst
guð ætti að lofa honum að koma
til okkar um jólin“.
Móðirin þrýsti hönd litlu
stúlkunnar og það glitra tár í
augum hennar.
„Já, hefði Sigurður lifað!“ Þau
höfðu verið svo hamingjusöm,
þessi fáu ár. Hann var alltaf svo
blíður og góður, hafði næga
vinnu, svo að þau höfðu lifað
áhyggjulausu lífi — sem sagt
eins og glaðværir, hamingjusam-
ir söngfuglar, sem hugsuðu að-
eins um líðandi stund og yndis-
leik hennar. Það liafði byrjað
dag einn með dálitlu kvefi —
síðan orðið meira og meira. Loks
hafði hann lagzt alveg í rúmið,
þannig gekk það í eitt og hálft
ár.
Hún hafði reynt að taka að
sér þjónustu, jafnframt því sem
hún stundaði sjúklinginn og
barnið. Það hafði samt lítið dug-
að fyrir læknishjálpinni. Hún
hafði ekki getað hugsað sér að
láta hana fara í sjúkrahús, því
lienni hefði fundizt engum trú-
andi fyrir honum nema sjálfri
sér. Fram á síðustu stund hafð'i
hann vonað, og þau bæði, að
bráðum kæmi alger bati.
Batinn hefði líka komið, en
ekki á þann hátt, sem þau hefðu
búizt við.
Hún hafði reynt að hafa út-
förina sómasamlega: Allt hafði
3