Heimilisritið - 01.12.1948, Page 12

hann síðasta aírek sitt. Það
kvöld rændi hann, ásamt tveim-
ur öðrum, vínbúð í Chicago.
Skoti var hleypt af. Kaupmað-
urinn féll á gólfið. Félagarnir
þrír komust undan með 300 doll-
ara. Nolckru síðar var Ernest
handtekinn í Atlanta, fluttur til
Chicago, ákærður og loks dæmd-
ur til dauða fyrir morð.
Það var eftirtektarvert, hve
mikil ró hvíldi yfir Ernest með-
an við töluð'um við hann. Þegar
hann sagðist vera sæll, og ekkert
hafa á móti því að tala um dauð-
ann, fór um mig hrollur. Ef ég
væri í hans sporum, gæti ég þá
talað þannig? Eg leit á Ken,
hann þagði og horfði til jarðar.
Eg tók eftir því, að vörðurinn
var hættur að lesa og hlustaði á
tal okkar.
En nú tók dauðadæmdi mað-
urinn að' segja okkur frá þeirri
furðulegu breytingu, er hann
hafði orðið fyrir.
„Eg held ég hafi verið guð-
leysingi þangað til í marz síðast-
liðinn“, sagði hann hægt og ró-
lega. „Og þá kom til mín kona
af mínum eigin kynþætti — hún
hét frú Flóra Jones og var úr
endurskírnarsöfnuðinum. Hún
hvatti mig innilega til að hlýða
messu, sem haldin var fyrir
fangana.
Ég var að spila og hló að'
henni og sagðist ekki þarfnast
10
neinna trúarbragða. Ég sagðist
ekki einu sinni trúa því, að
nokkur guð væri til. Ég hélt á-
fram að spila og hún hélt áfram
að tala til mín gegnum járn-
grindurnar. I raun og veru
fannst mér ég svo vondur, að ég
vildi ekki hugsa um guð. Svo ég
skeytti orðum hennar engu.
En allt í einu sagði hún nokk-
uð, sem mér varð hverft við' að
heyra. „Ef þú trúir ekki á guð“,
hrópaði hún, „gerðu þá þessa
litlu tilraun: Aður en þú ferð að
sofa í kvöld, biddu hann þá að
vekja þig á einhverjum tíma,
sem þú tilnefnir. Hann mun
kalla til þín!“
Þessi orð suðuðu fyrir eyrum
mér meðan ég spilaði. Og um
kvöldið', áður en ég lagðist út af,
tautaði ég: Guð, ef þú ert til,
vektu mig þá klukkan 2.45.
Ég svaf vært nokkra klukku-
tíma, en svo varð svefninn óvær,
ég vaknaði og neri augun. Ég
var heitur og sveittur, þó að
svalt væri í klefanum. Ég heyrði
fótatak í ganginum. Það var
vörðurinn á eftirlitsgöngu. Þeg-
ar hann fór framhjá, kallaði ég
til hans: „Hvað er klukkan?“
Hann leit á úrið. „Vantar
fimmtán mínútur í fimmtán —“.
Hjartað hoppaði í brjósti mér.
„Það — en það' er sama og 2.45,
er ekki svo?“ stamaði ég, og
minntist tilraunarinnar viðvíkj-
HEIMILISRITIÐ