Heimilisritið - 01.12.1948, Síða 13

andi bæn minni til guðs.
Vörðurinn muldraði eitthvað'
og hélt svo áfram. Eg fann, að
þungri byrði hafði verið létt af
mér, þegar ég skreið upp á bekk-
inn eftir nokkrar mínútur“.
Við Ken undruðumst krafta-
verkið', sem gerzt hafði á Ernest.
En eins og um flest kraftaverk
guðs, voru skýringar á reiðum
höndum. Á leiðinni út, sagði
vörðurinn kæruleysislega: „Þeir
hafa margir látið svona. Það er
einungis leikaraskapur. Heldur
að hann geti losnað við stólinn.
Hann linast, þegar þeir fara með
hann þangað“.
Eg velti því fyrir mér, hvort
þetta væri algengt um fanga,
eða var hin kuldalega skýring
varðarins röng.
Næsta morgunn komst ég að
raun um, að ég yrði að bíða
nokkuð eftir svarinu. Fylkis-
stjórinn hafði veitt Ernest frest
til 24. oktdber.
Eg heimsótti hann aftur 22.
október. Ernest brosti er hann
sá mig. Handtak hans var hlý-
legt; trú hans jafn staðföst —
ekki sú trú, að hann myndi
sleppa við stólinn, heldur sú trú,
að guð myndi fylgja honum
þangað. Fas hans var enn ólíkt
því, er gerist um dauðadæmda
menn.
Á leiðinni út talaði ég við
Frank Sain yfirfangavörð. Hann
sagði mér frá öðrum dauða-
dæmdum manni, sem allt í einu
hefði tekið „ofstækisfulla trú“,
en orðið bandbrjálaðúr, er hann
kom inn í aftökuklefann, rifið af
sér hettuna og barist óður um.
„Það þarf meira en hugrekkið
eitt til þess að ganga rólega í
dauðann. Það þarf eitthvað
■meira“. Og þegar ég fór, velti ég
því fyrír mér, hvort Ernest hefði
í raun og veru öðlast þetta eitt-
hvað meira. Hann hafði verið
huglaus alla ævi, skýlt sér bak
við’ skammbyssu til að fá það,
sem hann þarfnaðist.
I dauðraklefa sínum sat Ern-
est síðasta kvöldið, borðaði eft-
irlætisrétt sinn og gerði að gamni
sínu við verðina.
Svo kom síðasta klukkustund-
in. Það var eins og allir væru
gráti nær, nema maðurinn, sem
átti eina stund eftir á lífi. Bæði
hvítur og svartur prestur komu
til hans og lásu með honum úr
ritningunni. Fanginn lyfti aug-
um til himins og las úr 23. sálm-
inum:
„Jafnvel þótt ég fari um dimm-
an dal,
óttast ég ekkert illt, því að þú
ert hjá mér,
sproti þinn og stafur liugga mig“.
Uti biðu syrgjendurnir, milli
tíu og tuttugu fangaverðir. Þeir
hlustuðu lotningarfullir, og ein-
HEIMELISRITIÐ
11