Heimilisritið - 01.12.1948, Side 14

hver stakk upp á að syngja.
Tveir sálmar voru sungnir, og
há tenórrödd fangans skar sig úr
röddum varðanna.
Nú var komið með skæri, og
maðurinn með tenórröddina var
snoðklipptur.
Tveimur mínútum fyrir mið-
nætti var síðasta bænin lesin.
Hjörtu allra viðstaddra komust
við, er fanginn hóf máls: „Guð,
ég hataði þessa fangaverð’i. Guð,
nú elska ég þá. Ó, guð, nú elska
ég alla menn“.
Rödd hans bergmálaði í af-
tökuklefanum, sem var skammt*
frá, er hann bað fyrir þeim, er
hann hefði misgert við, síðan
fyrir móður sinni, að hún ekki
mætti líða fyrir syndir hans. „Ó,
guð'“, sagði hann að lokum, „ég
dey ekki í rafmagnsstólnum —
ég sezt aðeins í stólinn og sofna“.
A miðnætti var hettan dregin
yfir höfuð honum, dyrnar voru
opnaðar og Ernest gekk síðustu
skref sín. Verðirnir, er gengu
sinn til hvorrar handar honum,
voru áberandi taugaóstyrkir.
Fanginn tók. eftir því.
„Hvers vegna skjálfið þið, fé-
lagar?“ spurði hann rólega. „Eg
er ekki hræddur“. Vörðurinn,
sem hann hafði beðið að fylgja
sér, var þögidl og horfði beint
fram undan sér.
Áhorfendurnir, 75 að tölu,
horfðu órólegir á, er fanginn sett-
ist í stóra stólinn. Hann beið ró-
legur meðan óstyrkar hendur
spenntu hann niður. Tvær mín-
útur liðu — sem voru eins og
klukkustundir — meðan aftöku-
maðurinn gekk frá elektróðun-
um. Sérhver geðshræring Ern-
ests var falin bak við hettuna.
Klukkan þrjár mínútur yfir
tólf laust fyrsta rafmagnshöggið
fangann. Hann lyftist upp í sæt-
inu. Við annað höggið’ lyftist
hann hærra. Síðasta höggið var-
aði lengur. Ofurlitlum reyk brá
fyrir af brunnu holdi.
Ernest Gaither hafði hlotið
refsingu sína.
En einhvern veginn er það
svo, að Ernests er ekki sérstak-
lega minnst sem morðingja, öllu
fremur er hans minnst, sem
mannsins, er ekki óttaðist dauð-
ann.
Gamall fangavörður lýsir af-
tökunni litlu síðar: „Það hlýtur
að hafa verið hugrekki — ég álít,
að Ernest hafi ákveðið að verða
hugrakkasti maður, er setzt
hefði í stólinn“. Svo þagnaði
liann andartak, vandræðalegur.
„Nei“, viðurkenndi hann hæg-
látlega. „Það var ekki heldur
þannig. Það var meira en hug-
rekki. Það var líkara því, sem
Ernest sagði, að það myndi
verða. ...
Guð fylgdi honum í nótt“.
ENDIB
12
HEIMILISRITIÐ