Heimilisritið - 01.12.1948, Blaðsíða 16

— hver er hún? Þekki hana yf-
irleitt ekki“.
Einmitt í sama bili heyrði
hann í Jelves þjóni sínum, sem
var að deila við einhvern fyrir
framan. Gordon langaði alls ekki
til að verð'a fyrir truflunum.
Hann kveikti sér í sígarettu með
ákveðnum svip, gekk hröðum
skrefum yfir gólfið og opnaði
dyrnar. Hann sá Jelves í ákafri
deilu við unga og fallega stúlku.
Ást við fyrstu sýn var eitt af
því, sem Gordon hafði gert gys
að í ,.Litlum slöngum“. Nú fann
hann að hefndin hafði hitt hann.
Stúlkan var eins og hún væri
sköpuð eftir hans smekk.
„En kæra ungfrú, Gordon
Barnsbury tekur aldrei á móti
gestum á morgnana". Hvorki
hann né unga stúlkan tóku eftir
Gordon.
Hún skaut, fram lítilli, en ein-
beittnislegri höku. „Og ég end-
urtek, að mér er alveg sama,
hvað Gordon Barnsbury er van-
ur að gera. Eg ætla að tala \dð
hann, og einmitt núna“.
„Fyrirgefið'“, sagði Gordon,
„ég vissi ekki að hér væri gest-
ur“.
Andlit Jelves tók á sig virð-
ingarfyllstan og afsakandi svip.
„Þessi stúlka ..“ byrjaði hann.
„Það er allt í lagi, Jelves“,
sagði Gordon.
Þegar Jelves hafði dregið sig
í hlé, sneri unga stúlkan sér að
Gordon og sagði með greinilegri
fyrirlitningu: „Þér eruð senni-
lega Gordon Barnsbury?“
„Rétt til getið“, sagði hann
glaðlega.
„Þá þarf ég áreið'anlega ekki
að útskýra, hvers vegna ég er
komin. Nafn mitt er Sylvía
James“.
Andartak var eins og allt sner-
ist í hring fyrir augum hans.
Fyrir fáeinum mínútum hafði
honurn fundizt hann nauðbeygð-
ur til að kæra þessa ósvífnu
manneskju. En fyrir framan
þessa litlu stúlku gufaði reiði
hans upp. „Sylvía James?“ sagði
hann spyrjandi.
„Eruð þér kannske einn þess-
ara stoltu rithöfunda, sem lesa
ekki það sem blöðin skrifa um
þá?“ spurði hún háðslega.
„Ja — nei — það er að segja
— ég hef ekki fengið nein blöð
í morgun. Þeir hafa víst gleymt
mér“. Hann reyndi að tala í
glettnistóni, en það var eins og
fíll væri að dansa í ballett.
„Má ég þá leyfa mér að spyrja,
hvað þér eruð með í hendinni?”
Sönnunin var fullkomin. Hann
skellti upp úr.
„Hvernig dirfist þér að hlæja!“
hrópaði hún. „Er ekki nóg, að
þér hafið eyðilagt mannorð mitt?
Og gert mig hlægilega á leikhús-
inu?“ Grá augu hennar voru
14
HEIMILISRITIÐ