Heimilisritið - 01.12.1948, Blaðsíða 30

anlegur sælustaður, að nóg væri
þar af mat. „Klára vín, feiti og
mergur með, er þar til rétta
veitt“, stóð í einum af sálmum
þeim er oftast voru um liönd
hafðir.
En Gísli bóndi nægðist ekki
með að láta sig dreyma um her-
legheit himnaríkis. Hann vildi
njóta einhvers þegar í þessu lífi,
og það var ahnennt mál manna
að honum hefði tekizt það.
Og að vísu var hvorki honum
né öðrum láandi þótt þeir gerðu
allt til þess að losna við hungur
og harðrétti. Og úr því að mað-
ur var ekki fæddur með þá eig-
inleika, sem gera menn að höfð-
ingjum, var ekki annað' að gera
en að vera eins afskiptalaus og
unnt var, gera sig lítinn og þýð-
ingarlausan í augum annarra,
svo að maður fengi að vera í
friði með þessa ögn sem manni
hafði tekizt að öngla saman af
þessa heims gæðum.
Það var sannast að segja að
Gísli var farinn að’ tilbiðja mat-
búr sitt. Hann var alltaf ham-
ingjusamur þegar hann var þar
inni o g skyggndist þá öðru
hverju í kistur sínar. . .. Mikill
matur og makræði fylgist oftast
að, og eins var um Gísla. Hann
var að mestu hættur að annast
störfin á heimilinu. Þau voru
ekki nema tvö í kotinu, og Gísli
sá, að kona hans gat annast hin
28
nauðsynlegustu störf. Því skyldi
hann þá vera að leggja á sig ó-
þarfa erfiði? Nágranni hans, sem
hafði stórt heimili og marga
vinnumenn, ávítaði hann oft fyr-
ir þetta, en Gísli tók því ofur
rólega og benti honum á að hann
hefði komizt af hingað til, þótt
hann væri ekki að slíta sér út á
tilgangslausu erfiði. Við það sat.
Gísli fór aldrei af bæ sínum og
forðaðist að hitta menn að máli.
Menn undruðust að kona hans
skyldi geta unað við þetta á-
stand, en hún lét engan bilbug
á sér finna. Meðan Gísli lá í
rúmi sínu eða sat í útibúrinu
annaðist hún utanhússstörfin af
hinum mesta dugnaði, og Gísli
mátti eiga það, að hann hafði
jafnan góðan og mikinn mat
handa henni þegar hún kom
heim frá fjárhirðingunni.
Haust nokkurt bárust Gísla
boð frá nágranna sínum um að
hann ætti kindur hjá honum,
sem hann yrði að sækja sem
fyrst.
„Já, þú verður víst að skreppa
eftir skjátunum, Gróa“, sagði
hann. „Eg þarf að laga svolítið
til úti í skemmunni, svo að ég
get það ekki sjálfur, en ég hugsa
að þú ráðir við skjáturnar ein“.
Og auðvitað var Gróa honum
sammála. Henni kom ekki einu
sinni til hugar að þetta væri ó-
sanngirni. Og hún kallaði á
HEIMILISRITIÐ