Heimilisritið - 01.12.1948, Qupperneq 35

UM leið' og hún gekk inn í bið-
stofuna hættu þær allar að
tala og virtu hana fyrir sér. Hún
var há, glæsileg kona — kannske
ekki beinlínis ung lengur, en
ákaflega aðlaðándi. Fatnaður
hennar var sniðinn eftir nýjustu
tízku og hatturinn átti vel við
fallegt andlit hennar. Hún tók
blað af borðinu og settist við
gluggann, og eftir andartak
hófst samtalið' aftur í kringum
hana. Hún hvarflaði augunum
yfir hópinn og horfði róleg á
þennan söfnuð af velbúnum kon-
um, sem sífellt voru með púður,
varalit og spegil á lofti, meðan
þær röbbuðu saman.
Hjá tízkulækni borgarinnar!
hugsaði hún háðslega. Hjá þess-
um dr. med. Paul Sannow, lag-
legum manni í miklu uppáhaldi,
sem eyddi tímanum við útskorn-
ar rekkjur kvenna, lcvenna er
voru í rauninni „veikar“ af of-
miklu samkvæmislífi og of lít-
illi andlegri fæðu.
Og hér sat hún! Oft hafði hún
gengið framhjá „læknahúsinu",
þar sem hann hafði lækninga-
stöfu, en við' að sjá þessa mörgu
einkabíla fyrir framan, hafði
hún alltaf misst kjarkinn og
haldið áfram. Fyrst í dag hafði
hún hert upp hugann. Hún varð
að tala við hann, og nú, þegar
hún sat í biðstofunni, varð ekki
aftur snúið.
VIÐTALSTÍMI
kl. 2-3
alli
H*nn var frægur og eftirsóttur. Hann á’ti fagra og
indæla konu, sem hafði í mörg ár sættjsig við að
hann hefði mök við aðrar konur — en einn góðan
veðurdag tók hún ákvörðun —
Smásaga eftir KAREN BRASEN
„Mér þylcir mjög leitt áð gera
ónæði“, sagði hún hikandi. Hún
jann aUt í einu, að hún var ekki
svo styrlc og örugg Sem skyldi.
Það var komið að henni.
„Hefur frúin verið hér áður?“
spurð'i hjúkrunarkonan.
„Nei“, svaraði hún sannleik-
anum samkvæmt, og áður en
frekar var spurt, smeygði hún
sér framhjó hjúkrunarkonunni
inn í viðtalsstofuna.
Stofan var stór og sólrík,
veggirnir þaktir bókahillum, og
við gluggann stóð slcrifborð með
glerplötu og þremur símum. Hér
sat Paul Sannow læknir.
Þegar hann sá hana, stóð
liann upp með furðusvip, en hún
virtist ekki sjá andlit hans og
settist róleg í fasi á móti honum.
„Mér þykir mjög leitt að gera
ónæði“, hóf hún hikandi máls.
Hún fann allt í einu, að hún var
ekki svo styrk og örugg sem
skyldi.
„Allt í lagi“, svarað'i hann
nærri formlega og hún hélt á-
fram: „En þetta er eina tæki-
færið, sem ég hef til að létta
þungum áhyggjum af hjarta
mínu“. Kannske bjóst hún við
svari; en læknirinn sat þögull og
horfði á hana. Hann sá fallegt,
fölt andlit hennar og einblíndi
á hendurnar, sem hún hafði lagt
á borðplötuna. Auk giftingar-
hringsins hafði hún aðeins
grannan platínuhring með safír-
um, og þessir skartgripir hæfðu
vel hinum fíngerðu, velhirtu
fingrum með rósrauðu neglurn-
ar. Björt húð hennar hafði sýni-
lega þolað vel sterkt sólskinið,
mjúkt, skínandi hárið um-
kringdi íbognar línur andlitsins,
en það var ekki laust við bitra
drætti kringum munninn, sem
honum geðjaðist elcki að. Nú
hélt hún áfram að tala, og veik-
ur hljómur raddarinnar barst
32.
HEIMILISRITEÐ
HEIMILISRITIÐ
33