Heimilisritið - 01.12.1948, Side 36

honum gegnum þögnina í her-
berginu:
„Eg er gift — frægum
manni“, sagði hún, „manni, sem
er önnum kafinn og sem ég —
með árunum — hef aðeins sjald-
an tækifæri til að tala við' í
næði. Eg vona að ég tefji ekki
lækninn eða þreyti hann, ef —
„Alls ekki“, skaut hann inn,
„til þess sit ég nú hér“.
„Þakka“, svaraði hún og
hneygði höfuðið lítið eitt. Svo
hélt hún áfram: „Það versta er,
að hann er mér ekki alveg
trúr —“. Læknirinn komst við,
en hún leit vingjarnlega á hann:
„Það undrast það varla nokkur“.
— Andlit hennar varð skyndi-
lega svipbrigðalaust, og hún leit
á hendur sínar, sem léku við
rauðbrúna hanzkana. „En mér
tekur það ósegjanlega sárt, í
hvert sinn, sem hann svíkur
mig. Og það merkilega er, að
hann sér sjálfur alltaf, þegar það
er búið, að ungu stúlkurnar
hugsa aðeins um frægð hans —
þeim þykir gaman að láta sjá sig
með honum. En ef þær upp-
götva, hvílíkum vandkvæðum
það' muni bundið, að vera kon-
an hans og húsfreyja í húsi hans,
þá er aðdáunin þrotin; þær þola
ekki að sjá hann við dagsbirtu,
og hann snýr aftur vonsvikinn
til mín.
„Karlmenn — og einkum
frægir karlmenn—“ hún brosti
fínlegu háðsbrosi, „eru óhemju-
lega hégómlegir, eins og allir
vita“. Þetta bros var óþægilegt
fyrir hann. „Karlmenn vilja
helzt að fagrar konur séu al-
gjörlega hamingjusamar. Þær ó-
giftu hafa rétt á háðinu — og
þær ljótu“. Áður en hann gat
sagt nokkuð, hélt hún áfram:
„Ég hef alltaf fyrirgefið honum,
af því mér þótti vænt um hann
og — af því þær stundir, sem
við eigum saman, vega upp á
móti öllu öðru — og ég hef alltaf
vonað, að nú yrði það í síð'asta
skipti, en upp á síðkastið er það
orðið öðruvísi-----.
„Nú orðið hugsa ég alltaf:
Hve lengi og hver næst? Já,
kannske hefði ég átt að fara til
lögfræðings — en nú er ég
hérna, þó ég hafi átt erfitt með
að koma. Meiningin er, að ég vil
rjúfa þessa skopmynd af hjóna-
bandi“.
„Rjúfa —“?
„Já, ég er uppgefin á þessu.
Ég krefst að hann kvænist að
lokum þeirri, sem hann væntan-
lega dýrkar í það skiptið, upp-
götvi hvað þreytandi og sjálfs-
elsk ung kona getur oft verið, og
læri að taka afleiðingunum, án
þess að geta snúið burt, þegar
honum leiðist það'. Hann á að
skilja, að allt lífið bíður ekki
kona eftir honum, til að' taka á
34
HEIMILISRITIÐ