Heimilisritið - 01.12.1948, Side 37

móti honum, þegar hégóma-
girnd hans hefur hlotið dálítið
áfall! Afbrýðisemi, rifrildi og
óróleiki mun halda innreið sína
í líf hans, trufla vinnufrið hans,
og vonsvikin kona mun krefjast
hans alveg — sem er mjög eðli-
legt — hann verður og skal læra
i eitt skipti fyrir öll, hvað það
þýðir að deila lífinu með konu,
sem ekki hefur til að bera um-
burðarlyndi aldursins og hefur
ekki lært að eldast með honum.
-----Er — er ég — vond?“
„— Vond —? Nei-nei“, sagði
hann hikandi.
„Það getur verið, að ég vilji
fá íbúð, en annars vil ég endi-
lega fara burt“.
„— Fara burt —?“
„Já, ég vil búa í París og
ganga um Signubakka, án þess
að hugsa um, fyrir hverri hann
kunni nú að gera sig að fífli —
og ég vil vera í London án þess
að eiga á hættu að vera kölluð’
heim, vegna þess að vonsvikinn
hetja þarfnast huggunar. En
það krefst góðra tauga, og ég
hef grátið svo mikið — upp á
síðkastið —“.
Læknirinn horfði niður á gljá-
andi, kalt glerið á borðplötunni.
Hún hafði grátið' — fögur kona
mátti aldrei gráta og allra sizt
hún, sem var svo eftirsóknar-
verð, allra sízt.
„Er það nauðsyn — ég meina,
kannske væri hugsanleg ein til-
raun enn?“
„Nei“, sagði hún kuldalega.
„Eg á líka líf, sem ég vil njóta
— áður en það er of seint. Ég
vil skapa mér líf, þar sem ég
get treyst þeim vinum, sem ég
vel mér“.
HANN HAFÐI staðið upp;
þau stóðu andspænis hvoru
öðru, svipuð á hæð.
„Fyrirgefðu að' ég kom“,
hvíslaði hún hljótt, „en þetta
var eina leiðin til að geta talað
um þetta — í næði —“.
„Og — þú villt ekki reyna —
einu sinni enn?“ spurði hann
vandræðalega.
„Nei, Paul“, svaraði hún lágt.
Hann endurtók spurninguna í
hjarta sínu, en hún heyrði það
ekki. Arum saman hafði hann
haldið henni utan lífs síns, og
hún hafði vanið' sig af að hlusta
eftir ósögðum orðum. Skjálfandi
höndum skrúfaði hann hettuna
af sjálfblekungnum sínum og
skrifaði eitthvað í lyfseðlablokk-
ina. Svo braut hann blaðið sam-
an og rétti henni það. Hún
hneigði sig kurteislega um leið
og hún tók við því, síðan gekk
hún fram hjá honum út um gler-
dyrnar. Veik ilmvatnslykt barst
að vitum hans, og hann var einn
eftir.
Inni í biðstofunni sátu ennþá
HEIMILISRITIÐ
35