Heimilisritið - 01.12.1948, Qupperneq 38

3 eða 4 konur, mjög ungar og
glæsilegar, og allt í einu fletti
hún sundur lyfseðlinum og las
það sem var skrifað á hann:
Eg skammast mín fyrir að
konan mín skuli þurfa að
leita mín í viðtalstímanum
eins og ókunnugir, til að geta
talað við mig. Ég — (liér var
strikað yfir eittlivað) — þii
átt auðvitað frelsi þitt, og ég
skal gera allt mitt til að þú
getir orðið svo hamingjusöm■,
sem ég í minni ófyrirgefanlegu
blindni gat ekki gert þig.
Augu hennar hvíldu á ungu
konunum. Sú, sem næst sat, var
að mála á sér varirnar; hún var
í mesta lagi tuttugu ára og mjög
falleg.
Og skyndilega opnaði hún
glerdyrnar og hljóp aftur inn í
viðtalsherbergið.
Hann stóð á sama stað og
þegar hún hafði farið. Svipurinn
var tómur og nærri varnarlaus.
„Horfðu ekki á mig“, sagði
hann, „ég skammast mín“.
En hún kom alveg til hans og
lagði hanzkaklædda höndina á
handlegg hans.
„Paul“, sagði hún aðeins. Það
var gamli hljómurinn í röddinni,
og með óstyrkri hendi snerti
hann hana, eins og hún væri
draumur. — „Þorirðu — enn-
þá einu sinni —?“ spurði hann
undrandi.
Hún kinkaði rólega kolli:
„Við skulum ekki lofa neinu“,
hvíslaði hún. „Mennirnir eru nú
einu sinni ekki öðru vísi, en þeir
eru — en ef þú villt hjálpa mér,
þá held ég, að við' — kannske
<<
„Ó, guð minn“, hann tók fast
um hana og faldi andlitið við
brjóst hennar. Og róandi strauk
hún ástúðlega og nærgætnislega
yfir hár hans, sem árin voru
byrjuð að gera grátt, og yfir
hnakka hans sá hún gegnum
glerdyrnar hinar kornungu kon-
ur, sem bið'u. Brosið, sem lék um
varir hennar, var bæði blítt —
og ögn sigursælt.
ENDIR
Hann stóðst ekki freistinguna.
Dómarinn horfði brúnaþungur á liinn ákærða. „Hvað kom til að þér fóruð
að slá konuna yðar?“
Litli maðurinn yppti vandræðalega öxlum: „Hún stóð bogin með bak-
hlulann að mér, steikarj)annan var við hendina og bakdymar stóðu opnar —
svo ég hætti á það“.
36
HEIMILISRITIÐ