Heimilisritið - 01.12.1948, Side 41

fram komið við mikið högg,
greitt með lítilli líkneskju úr
kopar, sem lá á gólfinu.
Við fyrstu yfirheyrzluna sagði
vinnulconan frá því, að sam-
komulag hjónanna hefði ekki
verið gott. Arkitektinn hefði
rifist við konu sína og hann héldi
við unga stúlku, sem hann hefði
í hyggju að giftast. En til þess
þurfti hann vitanlega fyrst að
skilja við konuna, eða losna við
hana á einhvern hátt.
Kona hans hafði neitað að
gefa eftir skilnaðinn.
Lögreglan komst að þeirri nið-
urstöðu, að arkitektinn hefði
myrt konu sína með líkneskj-
unni.
Hjónin höfðu rifist kvöldið
áður. Að því loknu hafði Lits-
hover látið dót í tösku og farið
burt af heimilinu.
I skrifstofu arkitektsins fund-
ust bréf frá kvenmanni, með
áskorunum til hans um að koma
skilnaðinum í kring hið allra
fyrsta.
Vinnukonan kvað hjónin oft
hafa þrætt og rifist síðustu mán-
uðina. Hún sagði það vera ó-
venjulegt, að Litshover færi út
svo seint að kvöldi sem kvöldið
er lík frúarinnar fannst.
Þá varð það' og ljóst, að skart-
gripaskrín frúarinnar var tómt.
Lögreglan áleit að arkitektinn
hefði tekið skartgi-ipina til þess
að selja þá og nota andvirðið á
flótta sínum.
Málið virtist vera svo létt við-
fangs, að ekkert þyrfti annað að
gera en gefa út handtökuheim-
ild á arkitektinn.
Áður en hann yrð'i höndum
tekinn gerðist hinsvegar það,
sem hér skal greina.
Lögreglan tók fastan mann,
sem var að selja skartgripi. Það
þótti sennilegt, að þeir væru illa
fengnir, enda sannaðist, að frú
Litshover hefði átt þá.
Fyrir réttinum játaði maður-
inn eftirfarandi: Hann hafði
kvöldið áðúr séð Litshover yfir-
gefa húsið með tösku í hendinni.
Taldi hann þá loku fyrir skotið,
að nokkur maður væri í húsinu.
Það væri því áhættulítið að
fremja innbrot.
Þegar hann svo kom inn í hús-
ið lenti hann fyrst inn í dag-
stofunni, en þar var frú Lits-
hover. Hún rak upp óp, er hún
sá þjófinn, missti meðvitundina
og lá í yfirliði á meðan þjófur-
inn fór inn í svefnherbergið og
tæmdi skartgripaskrínið.
Er hann kom aftur fram í
dagstofuna hraðaði hann mjög
för sinni, rak sig þá á brons-
styttuna, er stóð á fótstalli og
velti henni um. Styttan kom á
höfuð frúarinnar, sem ekki var
komin til meðvitundar og lá á
gólfinu.
HEIMILISRITIÐ
39