Heimilisritið - 01.12.1948, Blaðsíða 43

nokkum tíma. Áður en því var
lokið kom drengur einn á lög-
reglustöðina og sagði, að dúf-
urnar flýgju burt dag hvern í
stórum hópum oftast í sömu
átt.
Svo var settur vörður til þess
að athuga ferðir dúfnanna og
háttalag.
Þær flugu inn í húsagarð í út-
jað'ri bæjarins. Þegar lögreglan
ransakaði stað þennan, fann hún
leynilega víngerðarstöð. Dúf-
urnar höfðu etið eitruð úrgangs-
efni frá þessari brennivínsgerð.
Staðurinn var nefndur morð-
gatan upp frá því.
Dúfumar komu upp um hina
óleyfilegu vínframleiðslu. En
þær létu margar lífið í sambandi
við það.
ENDIR

Úr gömlwn skjölum
Markús Jónsson
hét borgfizkur maður, heimsapekingur og
hestatemjari. Hann hafði m. a. áhuga á að
gera fiskveiðar auðveldari, t. d. með því
að veita höfunum út af hnettinum! Þá
væri hægt að tína fiskinn upp af hafs-
botni, en þyrfti ekki að dorga með færi
eða öðrum slíkum veiðarfærum. Markús
var einnig mjög kvenelskur, en vildi
hinsvegar ekki njóta samlífs við neinn
kvenmann. Sagði hann að slíkt væri í
senn dónalegt og ókarlmannlegt.
Skottulækningar
Við hrossasótt átti að loka hrossið inni í
lambhúsi, helzt gömlu, og láta það aðeins
fá njólablöð og hundasúrur á stallinn. Yrði
það árangurslaust í þrjá daga, átti að
skera í kross í tungu og efri skolt og láta
blæða ofan í skepnuna. (Handrit á Lands-
bókasafni).
Síðasta banníæringin
Sá maður, sem síðast var bannfærður á
íslandi, var Vigfús sýslumaður Þórarins-
son, faðir Bjarna skálds Thorarensen. Hann
deildi við séra Árna Sigurðsson, prest í
Holti undir Eyjafjöllum, út af hrepps-
kerlingu. Voru báðir stífir og vildi hvor-
ugur láta hlutt sinn. Varð deilan það hörð,
að klerkur bannlýsti sýslumann i kórdyr-
um eftir messu, að sýslumanni áheyrandi.
Við það linaðist málstaður yfirvaldsins og
fékk klerkur þá vilja sinn.
Kynleg hegning
Bjarni hét maður. Hann var uppi fyrir
siðaskiptin. Hann var kvæntur skapvargi
miklum og átti með henni einn son. Eitt
sinn, er kerling var að lúskra syni þeirra,
barði hún hann svo að hann lézt af völdum
þess. Þegar Bjarni sá aðfarir hennar, varð
honum skapfátt og sló hann kerlingu svo
mikið höfuðhögg, að hún lézt þegar.
Itefsingin, sem Bjarni fékk, var sú, að
hann varð að ganga þrisvar sinnum nm
alla landsbyggðina og gera bæn sína í
hverri kirkju sem hann fór framhjá.
HEIMILISRITIÐ
41