Heimilisritið - 01.12.1948, Qupperneq 50

neðstur. En faðir minn gerði
engar athugasemdir út af ein-
kunnum mínum, eftir fyrsta
tímabilið, og ég þóttist því
nokkuð öruggur, er ég kom heim
í annað skipti í desember 1907.
Þótt ég hefði ekki staðið mig
sérstaklega vel í neinu fagi, þá
fannst mér ég ekki hafa staðið
mig illa. Undir eins og hinar
venjulegu kveðjur höfð'u átt sér
stað, afhenti ég föður mínum
umslagið með einkunnunum.
Hann sýndi engan sérstakan
áhuga á því og stakk því kæru-
leysislega í vasa sinn. Og þar
sem ekki var minnst orði á ein-
kunnir mínar við kvöldborðið
hugsaði ég með mér: „Það er allt
í lagi“.
En svo var það' næsta morg-
un, að Finch vakti mig og
kvaddi mig á fund föður míns.
Faðir minn horfði í augu mér og
sagði alvarlegur á svipinn: „Da-
vid. Mér þykir leitt að segja þér
frá því, að þú hefur slæma ein-
kunn. Lestu hana“.
Það var stutt, en illkvittið
skjal, sem átti ekkert skylt við
mínar eigin hugmyndir um,
hvemig ég hefði staðið mig í
skólanum. Hinar bitru stað-
reyndir voru, að reikningslistin,
sem Hansel hafði reynt að berja
inn í kollinn á mér, stóð mér enn
fyrir þrifum, en án kunnáttu í
þessum grundvallaratriðum í
menntun sjóliðsforingja, var
ekki von til að ég stæðist neitt
próf.
Faðir minn ákvað að bæta úr
þessu, og undir eins og jólagleð-
in var um garð gengin lét hann
kalla á kennara frá Osborne. Eg
varð svo að eyða flestum leyfis-
dögum mínum í nám.
En það var eins og allt þetta
væri til einskis og ég fékk ákafa
minnimáttarkennd. Næsta vor,
er ég kom lieim, var ég svo viss
um, að ég hefði fallið á prófinu,
að þegar ég var kvaddur í skrif-
stofu föður míns setti að mér
grát.
„Svona, David“, sagði faðir
minn. „Þannig hegða sjóliðsfor-
ingjaefni sér ekki“. Hann sagði
þetta í svo vingjarnlegum tón,
að' ég varð forviða. „Þar að auki
er einkunnarbókin þín mjög
sæmileg að þessu sinni, og ég er
ánægður með framfarir þínar“.
Áhugi föður míns á Osborne
snerust ekki eingöngu um mitt
nám. Þegar ég var í fríi var hann
vanur að kalla á mig til að ræð'a
við sig um skólann. Hann spurði
mig spjörunum úr, um hvemig
aðbúð við hefðum, hvað við
fengjum að borða, hve mikinn
frítíma við fengjum, og svo var
hann vanur að hrista höfuðið og
segja eitthvað á þá leið, að flot-
anum væri að fara aftur.
,J>að var ekki svona á okkar
48
HEIMILISRITH)