Heimilisritið - 01.12.1948, Side 60

snáðann, sem vildi láta kalla sig
Jóa. Nú myndi móðir hennar
vera í þann veginn að koma
heim frá vinnu sinni í brauð-
gerðarhúsinu. Svo mátti fara að
búast við póstsendlinum — öll
biðu þau með leynilegri eftir-
væntingu komu hans — og svo
varð nlger þögn meðan Karl fór
og gáði í póstkassann að bréfinu
frá Evrónu og kom aftur tóm-
hentur. I>að var erfitt, fyrir þau
að komast áfram efnalaus í ó-
kunnu landi. En nú var það
versta auðvitað afstaðið.
Að segja — ef hún héldi starfi
sínu, bætti Jana við og snratt
fram úr rúminu, ákveðin í því
að láta ekki ótta og óvissu ná
tökum á sér aftur. Hún klæddi
sig í flýti og tilreiddi morgun-
verðinn. Ungfrú Blaithe myndi
verða undrandi af að fá morg-
unverðinn strax er hún hefði
hringt.
En tvær klukkustundir liðu.
Til þess að dmna tímann. h.iálp-
aði Jana gistihúsþernunni, ann-
arri konu, en þeirri er kom
kvöldið áður. en bessi var álíka
ómannblendin. Ríðan stóð Jana
lengi og horfði út um gluggann.
Það hafði rignt, alla nóttina, en
nú var sólin að briótast gegn-
um mistrið. Vott grasið í garð-
inum glitraði í sólargeislunum.
Bílar þutu eins og skordýr milli
blómstöngla um regnsvartar,
gljáandi götur. Jana fylltist þrá
eftir fjalladölunum í ættlandi
sínu.
Loks var hringt.
„Þetta gekk fljótt“, sagði ung-
frú Blaithe, alveg eins og Jana
hafði vonað, þegar hún færði
henni morgunverðinn. Hún dró
gluggatjöldin frá, og föla birtu
Iagði inn í herbergið. Ungfrú
Blaithe sagði: „Mig dreymdi um
Kitzbuhel!" Svo hló. hún, eins
og hún minntist einhvers, og
hláturinn var ofurlitið glaðlegri
en rödd hennar. Hún sýndist
yngri. Hún var ein þeirra ham-
ingjusömu kvenna, sem aldrei
fá þrútin augu af svefni. Og þeg-
ar hún kastaði til höfðinu, svo
hár hennar féll næstum í sínar
venjulegu skorður, sló Jana bví
föstu, að hún væri ensrinn djöf-
ull, þrátt fyrir allt. Hún varð
hugrakkari, og spurði, hvort hún
ætti að búa henni bað.
„Já, þakka yður fvrir. Og lát-
ið í bað baðsalt. Flaskan er í
lyfjaskúffunni.
ITngfrú Blaithe hafði sagt
„þakka vður hnir“. Öll fram-
koma hennar virtist breytt eftir
þessa nótt — eins og veðrið.
Jana bældi niður bros, sem kom
fram á varir hennar við þenn-
an óvænta vingjamleika. Hún
varð að venja sig af að láta í ljós
mannlegar tilfinningar. Hún
varð að vera alveg ópersónuleg.
58
HEIMILISRITIÐ