Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 8

skjálfandi og ineð krepta hnef-
ana.
Þegar ég kom heim, sagði ég
við mömmu mína.
„Hann Steinn í Sjóbúðinni er
eitthvað svo æstur. Hann seg-
ist ætla að fara“.
„Fara?“ sagði hún með fvrir-
litningu. „Hvað ætli að hann
fari, veslingurinn? Hann er fyrir
löngu orð’inn botnfrosinn í
Snös!“
En Steinn fór. Hann bókstaf-
lega hvarf. Snasarfólkið fór einn
daginn um allt og spurði, hvort
maður liefði ekki séð Stein í
sjóbúðinni. En enginn hafði séð
hann. Og það var spurt um hann
heima hjá foreldrum hans. En
þau vissu heldur ekki neitt. Svo
fréttist það, að allt dótið hans
væri líka horfið og þá fór fólk að
hlæja að' þessu. Eg man að ein-
hver sagði:
„Já, sko pilt! Hann hefur bara
slitið sig lausan — og strokið!“
Það liðu nokkrir mánuðir og
þá fréttist, að Steinn væri kom-
inn suður til Reykjavíkur, hefði
gengið yfir fjallgarðinn og kom-
ist í bát og þannig alla leiðina
suður í höfuðstaðinn. Hann
hefði ráðist á skip og væri nú
á síldveiðum fyrir Norðurlandi.
Það' var ekki frítt við að strák-
unum þætti Steinn hafa gerst
allmikil hetja. Það kom meira
að segja fyrir að við fórum inn í
sjóbúðina, þegar Snasarfólkið'
vissi ekki um, settumst á bálk-
inn hans Steins og ræddum um
ævintýri hans. Mér er meira að
segja ekki grunlaust um, að
þetta uppátæki hans, og svo
fundahöld okkar strákanna í
sjóbúðinni, hafi átta drýgstan
þáttinn í því að Kiddi í Flæðar-
máli og Bergur í Svaðbæli luirfu
úr síldinni eitt haustið og stukku
til Englands — og þaðan eftir
nokkur ár til Ameríku, en þar
varð Kiddi hnefaleikamaður en
Bergur skipsstjóri einhvers stað-
ar á voðalega stóru vatni.
Eg hafði mikinn hug á því að
komast áfram og fór því til
Reykjavíkur. Eg byrjaði að
læra beykisiðn og stundaði það
með höppum og glöppum í tvö
ár, þangað til meistarinn sagði
mér að fara, liann hefði mig ekki
lengur í fæði og húsnæði. „Já,
og þjónustu, gleymdu henni
ekki“, sagði konan hans, þveng-
mjó og hvesti á mig sljó og vot
augu. — Eg hitti Stein nokkru
um sinnum. Hann stundað'i sió
og alla algenga vinnu meðfram.
Svo hvarf hann mér. En eftir að
ég fór að lifa á því að spila
„Tuttugu og eitt“ við fulla tré-
smiði óg múrara, sem drukku
brennivínið út í mjólk, og yrkja
erfiljóð fyrir tuttugu og fimm
krónur stylckið með því að
leggja sjálfur til efnið, en láta
6
HEIMILISRITIÐ