Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 24

hendinni, en hún féll samstundis
aftur niður á sængina, og hún
mælti þessum orð'um með veiku
hvísli: „Ég hef beðið yðar með
óþreyju“. Ég ætlaði að segja
eitthvað, en hún gaf mér með
veikum tilburðum merki um að
segja ekkert, og hjúkrunarkon-
an hvíslaði að mér: „Talið ekki;
húsmóðir mín afber ekki hið
minnsta hljóð“. Ég settist niður
við höfðalagið; greifafrúnni
tókst með miklum erfiðismunum
að ná innsigluðu umslagi undan
koddanum sínum. Areynslan,
sem þetta hafði í för með sér fyr-
ir hana, reyndist henni um
megn, og hún hafði naumast
þrótt til þess að hvísla, um leið
og hún rétti mér umslagið: „Ég
fæ yður erfðaskrá mína til fram-
kvæmdar“. Síðan greip hún
skyndilega lítið krossmark, sem
lá á sænginni hjá henni, þrýsti
því upp að vörum sér um leið
og hún andvarpaði: „Ó, guð
minn!“ Hún var látin. Það mátti
jafnvel greina ánægjuglampa í
augum hennar, þegar hún skildi
við. Vissulega hlýtur hún að
hafa þjáðst mikið um dagana.
Þegar erfðaskrá •'hennar var
opnuð, kom það í ljós, að hún
hafði arfleitt sjúkrahúsið í Ven-
dóme að öllum eignum sínum,
að undanteknu nokkru, sem hún
hafði varið til dánargjafa. Ég
var útnefndur til þess að hafa
22
með höndum framkvæmdir
erfðaskrárinnar, og var mér
meðal annars uppálagt að láta
La Grande Bretéche, aðalssetrið
sem vakið hefur forvitni yðar,
eiga sig í því ástandi sem það
var í, þegar hún andaðist, um
næstu fimmtíu ár. Engar við-
gerðir áttu að fara fram, og mér
var heimilað að ráða mann til
þess að gæta. hússins ef nauð-
svnlegt þætti. Að þessum fimm-
tíu árum liðnum átti húsið að
falla í hlut erfingja minna, að
því tilskyldu, að fyrirmælum
erfðaskrárinnar hefði verið fram-
fylgt að öllu leyti; því að, eins
og þér vafalaust vitið, herra
minn, þá banna lögin mönnum
í minni stöðu að þiggja dánar-
gjafir í slíkum tilfellum. Ef ég
hinsvegar vanrækti að uppfylla
skilyrði erfðaskrárinnar, skyldi
eignin koma í hlut lögerfingja
hennar, að áðurnefndum ára-
fjölda liðnum og að vissum skil-
yrðum þó fullnægðum, nánar til-
greindum í viðaukaerfðaskrá,
sem opnuð skyldi að hinum til-
tekna fresti liðnum. Lögmæti
erfðaskrárinnar hefur aldrei ver-
ið dregið í efa, svo að-----“.
An þess að Ijúka við setning-
una, horfði nótaríusinn nú á mig
með sigurljóma í augum. Ég
gerði hann fullkomlega ánægð-
an með því að fara nokkrum
viðurkenningarorðum um hann,
HEIMILISRITIÐ