Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 28

marga Landbursta og kona á
hárbursta. Hann var dölckur á
hörund, með ljósbrún augu og
svart hár. Hann var mjög þög-
ull og alvörugefinn, sótti kirkju
reglulega og baðst alltaf fyrir á
sama stað, sem tilviljunin liag-
aði svo til að var aðeins 2—3
metra frá bænahúsi Madame de
Merret. A kvöldin var hann
vanur að ganga um í fjöllunum
hérna í kring, og ég varð dálítið
forvið'a, þegar ég komst að því,
skömmu eftir komu lians hing-
að, að hann sneri ekki heim aft-
ur fyrr en um miðnætti: en ég
vandist því brátt, og lét hann
fá útidyralykilinn, til þess að
hann gæti opnað sjálfur og kom-
izt inn. Dag einn fór hesta-
sveinninn með hestana niður að
ánni og sá þá Spánverjann á
sundi í henni miðri. Og þegar
hann kom heim varð hann dá-
lítið gramur við, þegar ég tók
honum vara fyrir sefgrasinu og
liminu í ánni. Að lokum, herra
minn, morgun nokkurn fundum
við hann ekki í herbergi sínu,
og það' var augljóst, að hann
hafði ekki verið þar um nóttina.
Þegar ég kannaði herbergið nán-
ar fann ég fimmtán spænska
gullpeninga í umslagi, sem var
í einni dragkistuskúffunni, lík-
lega um 200 louisdora virði;
einnig fann ég nokkra demanta
í lítilli öskju, er virtir voru á
helmíi gi hærri uppuæð. í um-
slaginu var örk, sem á var skrif-
að, að í því tilfelli að hann kæmi
ekki aftur ættum við að eiga
þessa fjármuni með því skilyrði,
að við' létum syngja messu í
þakklætisskyni fyrir giftusam-
legan flótta hans og öryggi. Um
þetta leyti var eiginmaður minn
enn á lífi og fór þegar að leita
Spánverjans; og hér kemur ein-
kennilegasti kafli sögunnar. Þeg-
ar maðurinn minn rannsakaði
árbakkann, fann hann föt Spán-
verjans grafin undir stórum
steini beint andspænis La
Grande Bretéche. Eiginmaður
minn fann fötin svo skömmu
eftir flóttann, að engann gi'un-
aði neitt. Og í samræmi við ósk-
ir greifans, því að víst var Spán-
verjinn greifi, brenndum við föt-
in og létum það spyrjast að hann
hefði lagt á flótta. Yfirvöldin
sendu lið'sforingja tii þess að
leita lians, en árangurslaust.
Maðurinn minn hélt að greifinn
hefði drukknað; en ég var ann-
arrar skoðunar. Ég hugsa að
hann hafi á einhvern liátt kom-
izt í kynni við Madarne de
Merret. Finnst yður ekki, herra
minn, að ég hafi rétt til þess að
njóta þessara fjármuna, sem
greifinn lét okkur eftir, án sam-
vizkubits?“
„Vissulega; en hafið þér ekk-
ert spurt Rosalie?“
26
HEIMILISRITIÐ