Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 38

sem varð því dimmri sem hitt
unga fólkið stríddi Kenneth
meira á óhappi hans og bar
meira lof á Onnu.
Bill Stevens bað Önnu að
dansa við' sig, og Kenneth vatt
sér fram á gólfið með Shirley
Adams, vinkonu Bills. En Önnu
langaði ekki að dansa og hún
settist á meðal áhorfendanna. Þá
heyrði hún spurt kæruleysislega
fyrir aftan sig:
„Hver er hann, þessi langi,
sem er að dansa við Shirley?“
Anna þekkti röddina. Það var
Gloria Clements. Og hún heyrði
Molly Forester svara: „Það er
Ken Wade. Hann er nýkominn
hingað, en það eru allar'stelpur
vitlausar í honum“.
„Nú“, sagð'i Gloria og dró
seiminn. „Eg hefði gaman af að
kynnast lionum, svona til til-
breytingar“.
„Of seint, Gloria mín. Anna
Loomis hefur lagt á hann þvalar
hendur sínar, frá og með degin-
um í, dag. Hefurðu ekki heyrt
um merkisatburðinn, sem gerð-
ist í dag? Kenneth var rétt
drukknaður og Anna bjargaði
honum“.
Anna laumaðist heim, haldin
þeirri ömurlegu tilfinningu, að
hún væri búin að missa Kenneth.
Dagimi eftir gekk hún ein niður
að vatninu. Veð'rið var durnb-
ungslegt og fáir að baða sig. Þó
sá hún að Kenneth sat úti á
flekanum. Henni kom í hug að
synda þangað og tala við hann.
Þeirra í milli mátti enginn mis-
skilningur komast að. En þá sá
hún Gloriu stinga sér og leggjast
til sunds út að flekanum. Þegar
hún átti skammt ófarið þangað,
tók hún að æpa og baða út hönd-
unum. Önnu varð' óglatt er hún
sá þetta eldgamla bragð leikið.
Kenneth stakk sér, bjargaði
Gloriu upp á flekann og laut vf-
ir hana hrelldur á svip.
Anna sá Kenneth ekki oftar
þetta sumar. Nokkrum dögum
síðar lauk leyfi hans og hann fór
aftur til New York. En velvilj-
aðar manneskjur sögðu henni,
að heita mætti að hann væri trú-
lofaður Gloriu.
Haustið kom, og Anna reyndi
að teíja sér trú um, að þetta
væri að'eins skammvinnt sumar-
skot, sem myndi líða hjá, er trén
felldu laufið. En bálið í brjósti
hennar logaði jafn glatt og fyrr,
er hún leit hann nú aftur um
miðjan vetur.
Hún leit til lofts döpur í
bragði; það svrti æ meir að. Svo
réð hún það af í skyndi, hvað
gera skyldi. Hún fór í yfirhöfn,
setti á sig ullarhúfu, fór í vað-
stígvél og hripaði nokkur orð á
blað:
„Kæra mamma, ég ætla upp
36
HEIMILISRITIÐ