Heimilisritið - 01.02.1949, Blaðsíða 45

VASINN
„hVAÐ ERTU búin að' gera
við þennan kátlega vasa, sem
stóð í glugganum, síðast þegar
ég kom?“ spurði Janette.
„Æ, það herfilega afskræmi!“
Lucile leit brosandi á vinstúlku
sína. „Mér varð það á að brjóta
hann, þegar ég var að þurrka
rykið af i gær“.
„Þurrka ryk af?“ Janette leit
undrandi upp. „Eg hélt að það
væri verk stofuþernunnar“.
„Já, auðVitað. En skilurðu“.
„Ójá“, Janette brosti, „ég skil,
að þú þurrkaðir af — til þess að
fá tækifæri til að velta honum
niður á gólf, var ekki svo?“
„Jú, þú hefur etið af skilnings-
trénu! Eg segi þér satt, að mér
fannst þessi vasi Ijótastur af öllu
ljótu. En ég fékk mig ekki til að
segja það við Henri. Hugsaðu
þér, honum fannst hann bara
fallegur“.
„Hvað sagði hann við því, er
þú hafðir brotið vasann?“
„Hann skammaðist, og ég
grét. En ég var ánægð yfir því
að vera loksins laus við þessa
andstyggð. Það var ef til vill illa
gert gagnvart Henri, úr því
hann . . .“
„Já, ef til vill“. Janette leit á
armbandsúrið. „En góða mín,
nú neyðist ég til að' fara. Mað-
urinn minn kemur bráðum
heim“.
„Það gerir Henri líka. Bíddu
ofurlítið lengur“.
„Jæja, þá það'. Þú hefur ann-
ars ekki sýnt mér, livað mað-
urinn þinn hafi gefið þér í dag“.
„Hann hefur ekki gefið mér
neitt“.
„Þorparinn. Það er næstum
skilnaðarsök“.
„O, hann hefur bara gleymt
því í morgun. Henri er svo
gleyminn“.
„Já, en .. .“
í þessum svifum var lvkli
stungið í útidyraskrána. Lucile
heyrði það. Hún stóð upp, og
Janette sá, að kinnar hennar
voru orðnar rjóðari — hún var
eftirvæntingarfull að sjá.
Henri kom þjótandi inn. Hann
ljómaði af gleði.
HEJMILISRITIÐ
43