Heimilisritið - 01.03.1949, Blaðsíða 25

Einmana á
brúðkaupsdaginn
Eítir
Elisabeth Sanxay Iíolding
„Ég hef enga trú á hjónaband-
inu“, sagði hann. — „Ef tvær
manneskjur eru hræddar við að
bindast, þykir þeim ekki nógu
vænt hvorri um aðra“, svaraði hún
MIMI kom inn í skrifstofuna
með tifið hárið af stormi og
rjóð í kinnum.
„Góðan daginn“, aagði hún.
Enginn svaraði. Hún hengdi
frá sér hattinn og kápuna, sett-
ist við skrifborðið sitt og reyndi
að stilla sig, en það stríkkaði á
munnvikjunum. Hvað það' var
hræðilegt að koma inn á þenn-
an hátt og bjóða vingjarnlega
góðan daginn og fá svo ekkert
svar, ekki svo mikið sem tillit.
„Það er ekki ég, sem þau eru
andvíg“, sagði hún við sjálfa
sig, „þau eiga bara annríkt“.
Andspænis henni sat hin gáf-
& -Ts^raUiMllgHB88MB
aða ungfrú Stern, sem skrifaði
um alþjóðamálefni, hún hallaði
sér aftur á bak í hægindastóln-
um og reykti vindling, og á
borðbrúninni hjá henni sat And-
serson ritstjóri.
Hann er sá mest töfrandi
maður, sem ég hef fyrir hitt,
hugsaði Mimi.
Og sá drambsamasti. Hún var
því ekki- vön, að karlmenn
sýndu henni drambsemi, en
Anderson leyfði sér það. Hinir
kölluðu hann snilling, og hún á-
leit líka að hann væri það. Hann
var ungur, tuttugu og sex ára,
hár og grannur, kæruleysislegur
í fasi og hreyfingum, dökkhærð-
ur með hvassleitan vangasvip.
Hann var rösklegur, bráður, og
þó hann tæki stundum undir
hlátur hinna, var það einungis
HEIMILISRITIÐ
23