Heimilisritið - 01.03.1949, Blaðsíða 27

þessurn augum á niig“.
Hann fór, og hún beið þangað
til hann var seztur við skrif-
borðið sitt, þá tók hún hatt sinn
og fór lit úr skrifstofunni. Hún
gekk inn í tóma stofu á næstu
hæð fyrir neð'an, þar stóð hún
og hallaði sér upp við þilið með
vasaklút fyrir munninum og lét
tárin streyma óliindruð.
Það var svo andstyggilegt að
vera illa liðin. Hún hafði verið
svo ánægð hér, hún hafði mætur
á starfi sínu, hún hafði dáð'st að
hinum fyrir gáfur þeirra og
dugnað. En svo voru þau henni
öll andvíg.
„Nú, svo hér standið þér!“
sagði Anderson. „Eg hef leitað
að yður. En heyrið' nú, það er
engin ástæða til að gráta. Það
hefur enginn neitt út á yður að
setja persónulega. Það' er sú
þjóðfélagsstétt, sem þér tilheyr-
ið, sem við eru mandvíg. Svona,
hættið nú!“ Hann lagði hand-
legginn utan um hana og þurrk-
aði henni um augun með vasa-
klútnum sínum. Hún reyndi að
að losa sig, en hann hélt henni
fastri.
„Þér megið ekki vera svona
viðkvæm“, sagði hann. „Ef þér
viljið vera hér, verðið þér að
venja yður við andrúmsloftið“.
„Eg vil ekki vera hér lengur“.
„Jú, það viljið þér. Það, sem
þér skrifið, er hreint ekki svo
HEIMELISRITIÐ
afleitt. Þér fáið ekki leyfi til að
skrópa, einungis vegna þess að
yður finnst tilfinningum yðar
misboðið".
Það var eitthvað í þessum
málflutningi, sem henni geðjað-
ist vel að, og hún rétti úr sér.
„Það er ekki það“, sagði hún,
„en ef þér getið ekki virt —“
„Við skulum ekki vera of
fornfáleg í hugsunarhætti“,
svaráði hann. „Við erum blátt
áfram starfsfélagar. Ég ber virð-
ingu fyrir yður, ef ég sé að þér
hafið hollustu og greind til að
bera — og það, sem kallað er
þrautseigju — burt séð frá því,
yðar, við þurfum að fá hand-
hvort þér eruð kvenmaður eða
ekki. Farið nú aftur að starfi
ritið fvrir hádegi“.
HÚN LEIT efasemdarlega í
áugu honum. Hann hafði öðru-
vísi sjónarmið en hún hafði van-
izt, en þetta var nokkuð, sem
hún gæti aldrei skilið. Hann var
hranalegur og drottnandi, og þó
var hún honum ekki reið.
„Komið nú“, sagði hann, „það
er tími til kominn“.
„Eg get ekki farið upp svona
útgrátin“.
„Hvar hafið þér töskuna yð'-
ar?“ spurði hann hlæjandi. Hann
opnaði hana, tók upp púður-
kvastann hennar, studdi fingri
undir hökuria á henni og púðraði
25