Heimilisritið - 01.03.1949, Blaðsíða 47

eins, að það hypjaði sg burt,
svo hún gæti sofnað.
Klukkan var rúmlega eitt,
þegar Jana tók allt í einu eftir
því, að eldd var allt með felldu.
Hún þefaði og spratt glaðvak-
andi fram úr rúminu. Reyk lagði
inn í herbergið undan hurðinni
að næsta herbergi. I einni svipan
lifði hún allar þær skelfilegu
sögur, er hún hafði heyrt um
gistihúsbruna. Svo þreif hún
símann og aðvaraði vörðinn.
Hún beið óþolinmóð. Það var
óhugnanlega hljótt í næsta her-
bergi. Hún tók í hurðina og sá,
að lykillinn stóð í skránni. Hún
sneri honum einbeittlega og gekk
inn. Hálfkæfð af reyk hljóp hún
að glugganum og hratt honum
opnum. Svo sneri hún sér að
rúminu, þar sem reykurinn átti
upptök sín. Það var enginn logi,
en mikil, rauð' glóð. Nú heyrði
hún hratt fótatak frammi á
ganginum, en hún beið ekki eftir
hjálpinni. Þegar slökkviliðið
kom inn, var hún að draga með-
vitundarlausan mannslíkama
þvert yfir gólfið.
Ljós var kveikt, og brunaliðs-
maður beindi slökkvitæki sínu
að glóandi sængurfötunum.
Herbergið fylltist af hrópandi
og æpandi fólki, og meðvitund-
arlausi maðurinn á gólfinu lauk
upp augunum og starði skelfdur
á Jönu.
HEIMELISRITIÐ
,JHLvað' í ósköpunum
Jana!“ Kristófer stóð ósjálfrátt á
fætur. „Hvernig í fjandanum
stendur á því, að þú ert hér?“
Jana sveipaði sloppnum virðu-
lega að sér. „Eg gæti spurt þig
hins sama“, sagði hún kulda-
lega. Hann fálmaði í hana, og
hún sló hann utanundir svo
glumdi í, en fólkið horfði á af
miklum áhuga, og einn slökkvi-
liðsmaðurinn gekk ógnandi á
milli þeirra.
„Hafið yður hægan, herra
minn“, hrópaði hann. „Frúin er
nýbúin að' bjarga lífi yðar, en
þar fyrir hafið þér enga ástæðu
til að vera nærgöngull“.
Kristófer þrýsti Jönu að sér.
„Þetta er konan mín“, sagði
hann brosleitur.
Slökkviliðsmaðurinn þreif í
handlegginn á honum. „Þér er-
uð fyndinn, hvað? Sleppið henni
strax. Svona nokkuð líðst ekki í
Jefferson gistihúsi!“
Jana varð að mið'la málum.
„Því miður er það satt“, sagði
hún. „Eg er konan hans, og ég
vil gjarnan tala dálítið við hann,
ef þér viljið gera svo vel að
fara“. Hún leit borginmannlega
umhverfis sig í mannþrönginni
og dró Kristófer með sér inn í
hitt herbergið.
Hann -var dálítið sneyptur.
„Þakka þér fvrir að bjarga mér“,
sagði hann.
46