Heimilisritið - 01.03.1949, Blaðsíða 61

leiðis Jolin. Það var erfitt að hugsa
sér ástúðlegri og samrýmdari systkin —
engum hefði til hugar komið hvemig
þau heilsuðust fyrir rúmri klukkustund.
Nú fannst Jönu hún hafa hegðað sér
kjánalega að taka þau svona alvarlega.
Carsden sat við hliðina á Priscillu við
borðið. f fyrstu hafði Jönu virzt hann
eldri en hann var. Það var eitthvað
drengjalegt í fari hans, cr stakk í stúf
við hörkulegt andlitið, og Jana komst
að þeirri niðurstöðu, að hann gæti alls
ekki vcrið eldri en fertugur.
Ef til vill hefur það stafað af vín-
inu, sem Jana var úvön, en hafði þegið
til að róa taugamar, að hún hafði þá
kynlegu tilfinningu, að eitthvað úvenju-
legt myndi þá og þegar gerast. Hún
fann sjálf, að þetta hugboð var alveg
út í bláinn, en það kom henni til að
minnast leiks, er hún hafði sjálf fundið
sér til sem bam, þegar henni varð fyrst
ljúst, að fúlk var ekki allt þar sem það
var séð.
Hún hugsaði sér hið leynda, sanna
eðli manna í Iíki einhverra dýra. Af
þessu hafði hún ekki einasta skemmt-
un, heldur hjálpaði það henni einnig til
að átta sig á hinum undarlega heimi
fullorðna fúlksins. Ef til vill kom henni
þetta í hug nú, vegna úljúsrar endur-
miningar um það, er John hafði eitt
sinn sagt við hana: „Þú ert skrítin
kind.“
En ekkert sérstakt gerðist. Carsden
talaði um nýjar flugvélategundir, og
Jana varð steini lostin er það kom upp
úr kafinu, að Priscilla kunni að stjúrna
flugvél. Þau brostu öðm hvora hvort
til annars, en þau minntu Jönu á há-
karla, sem eru reiðubúnir til bardaga.
Bettjna hafði ekki hrossaugun af John.
Og hverskonar dýr var hann, það gat
Jana ekki gert sér ljúst — refur, spor-
hundur, veðhlaupahestur? Ágústa ein
var eins og hún átti að sér, röskleg og
hispurslaus, og úvenju ánægð þetta
kvöld.
Eftir kvöldverðinn settust Carsden
og Triggs inn í skrifstofuna til að ræða
samninga. Ágústa, Priscilla, John og
Bcttína spiluðu bridge. ,,Þú verður að
læra það,“ sagði Priscilla við Jönu. Hún
var látin setjast milli systkinamia til
að læra af þeim.
Þegar klukkan slú tíu, gekk Ágústa
til náða eins og venjulega, eftir að hafa
fullvissað sig um, að John ætlaði að ríða
út með henni næsta morgun. Um leið
og hún var horfin úr augsýn, gekk Pris-
cilla að skrifstofudyrunum og lauk upp
án bess að drepa á dyr og spurði, hvort
þeir væru ekki búnir að vinna í bili.
Lögfræðingurinn maldaði í múinn, en
Carsden kom þegar í stað út og spurði
hvað Priscilla Iegði til málanna.
„Við gætum farið í Gömlukrá í Paign
ton. Þar er ágæt hljúmsveit,“ gall
Bettina við. Faðir hennar andmælti, en
John þaggaði niður í honum með því
að styðja tillöguna. „Já, það skulum
við gera,“ samsinnti Priscilla einnig.
Það hljúmaði eins og hrúp.
Jana hikaði andartak, bað síðan Pris-
cillu að afsaka sig; hún kysi heldur að
vera heima, því að hún hafði verið á
fútum síðan klukkan sex og væri orð-
in þreytt. „Auðvitað, Jana,“ svaraði Pris-
cilla og hafði auga með John, sem var að
hjálpa Bettinu í kápuna og lézt ekki
veita þessu athygli, en Jana sá, að hon-
um þútti miður. Eftir andartak kom
HEIMILISRITIÐ
59