Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 5

uin tveir einir á skipinu, sem lá
við a.kkeri á Sandvík. Skipverj-
um hafði yfirleitt verið lofað að
skreppa heim, og Ari Dagbjart-
ur, sem átti heima í Sandvík,
ætlaði að sofa í landi. Við Mark-
ús skyldum gæta skútunnar,
og auðvitað átti hann að segja
yíir mér, þar sem hann var gam-
all og þrautreyndur yfirmaður.
Það var norðvestan rosi úti fyr-
ir, en á Sandvíkinni var rjóma-
logn og ládautt með öllu.
Markús flýtti sér ekki að'
anza, en ég kippti mér alls ekk-
ert upp við það. Eg var orðinn
því vanur, að hann þættist
þurfa að þenkja — já, og það var
svo sem meira en að þykjast,
því að sitthvað hafði orðið til í
hans hugarkynnum, sem hver og
einn gat ekki látið sér detta í
hug. Hann var oftast góður,
þegar hann var kominn af stað'
. . . Loks leit hann á mig:
— Hvað ertu eiginlega að
jarina um?
— Æ, söguna.
— Ajæja, garmurinn, — skil-
merkilegur ertu þá núna.
— Astarsöguna af þér og hon-
um Léttasóttar-Matthíasi.
— Hnú! murraði í honum.
Eitt sinn — fyrir svo sem
hálfum mánuði — höfðum við
verið einir uppi, seint á kvöld-
vakt, þó nokkuð tekið að
skyggja. Það var ekki nokkurt
kvikindi að fá, og aJlir vaktar-
íélagar mínir voru niðri í að fá
sér kaffi. Markús, sem var á
skipstjóravaktinni, hafði elcki
getað sofið, og svo hafði liann
þá komið upp og farið að skera
kinnar úr þorskhausum. Hann
saltaði þær í poka, sem hann
hafði fyrir íraman alckerisvind-
una, og þegar inn kom, fór
lmnn með pokann — eða sendi
liann — heim til sín.
— Eg hef verið trassi með
kinnarnar í sumar og verð að
bæta það upp. Elcki má ég svílcja
hana Mörtu mína um þær, enda
má heita, að hún þurfi ekki aðra
næringu, ef hún á kost á þeim.
Þá var það' allt í einu, að ég
spurði hann — ekki vantar þig
forvitnina, Hvítur minn, sagði
liann stundum —: ,
— Hvernig stendur á því, að
mér finnst eins og hann Létta-
sóttar-M atthías sé alveg sérlega
æstur í að tala um þessa Salóme,
sem hann á framhjátökubörnin
með, ef hann veit þig heyra til
sín? Já, og ég er búinn að taka
eftir því, að þá skal hann ævin-
lega líta eitthvað ögrandi til þín.
— Þetta er alveg rétt athug-
að hjá þér, — og þetta er ekki
nema eðlilegt. Skyldi ég vita á-
stæðuna, Hvítur minn? svaraði
Markús, stóð ekki í þetta sinn
á viðurkenningu minnar skarp-
skyggni.
HEIMILISRITIÐ
3