Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 6

— Nú? sagði ég.
— Já, það situr nú trúlega
lengstum í honum.
— Hvað þá?
— Hvernig ég fór með hann.
Það eru nú frekar rúm en tæp
fjörutíu árin síðan.
— Hvernig þú fórst með
hann?
— Já-á, menn eru nú ekki svo
gJeymdir á þess slags.
— Æ, vertu nú ekki að draga
mig á þessu.
— Eg stakk honum nefnilega
með guðs hjálp heldur betur ref
fyrir rass í ástamálum.
Ég mun hafa kímt.
— Já, flissa þú barasta.
— Hvað er þetta, maður? Ég
er ekkert að flissa, rétt aðeins
stökk bros, af því að þú sagðir
þetta eitthvað svo skrítilega.
— Ég held þú mættir flissa,
greyið mitt. Það er nóg fýlan,
sálarsúldin, í veröldinni, þó að
sól sjái hjá þér.
— En góði Markús, segðu
mér nú þessa sögu.
Hann þagði.
— Er hún kannski eitthvað
svona . . . ja, er hún svo mikið
einkamál, að þú megir — að þú
getir ekki sagt liana?
— Hún er nú máski dálítið
utan við það vanalega, en ekki
þar fyrir: ég get sagt þér hana,
ekki minni mátar en við erurn
orð'nir. Það er líka þetta með
4
þig, garmurinn, að þú mundir
vera forvitnari en þú ert kjöft-
ugur, þó að þetta tvennt sé
sosum vant að vera í nokkurn
veginn bærilegu jafnvægi hjá
flestum . . . En það er ekki tími
til að segja þér þetta núna. Það
kemur seinna, tækifærið.
Þetta varð ég að láta mér
nægja, en síðan hafði ég ámálg-
að við hann að segja mér söguna
— sjálfsagt einum þremur, fjór-
um sinnum, en árangurslaust —
hafði svo ekki munað' eftir því
seinustu dagana.
Markús var nú búinn með
skonrokið úr fantinum, og hann
setti hann á munn sér og saup
úr honum kaffilöggina. Svo lét
hann fantinn ofan í bekkinn
sinn.
Ég sá, að hálfgildings vafa- og
jafnvel vandræðasvipur var á
andlitinu á Jionum. Hann var
líka óvenjuskældur. En illa
þekkti ég hann þá, ef hann gat
stillt sig um að segja mér frá
þessu, úr því að það var búið að
koma til orða á milli okkar. Ég
hafði margreynt það, að hann
hafði gaman af að segja mér sitt-
hvað, Litli maðurinn. Ég leit á
lampann, sem í þetta skipti
hreyfðist ekki í umgerð sinni. Ég
þóttist vera að skoða hann, eins
og ég væri að velta einhverju
fyrir mér viðvíkjandi gerð hans
eða gæðum — mátti mikið vera,
HEIMILISRITIÐ