Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 29

Þrír fingur
Smásaga eftir James Robert
EG GET EKKl sagt, hvers
vegna ég fór að taka hann upp
í. Það var ákaflega heimsku-
legt af mér að gera það einmitt
þessa nótt og eins og á stóð fyrir
mér.
Hann hafði reyndar ekki held-
ur reiknað með, að ég gerði það
. . . Eg meina, hann veifaði mér
ekki, eða gerði neina tilraun til
að stöðva mig. Hann stóð bara
við vegarbrúnina og leit út fyrir
að verða ringlaður, þegar ég tók
beygjuna og ljósið frá bílnum
skein á hann.
Nú get ég ekki munað, hver
fyrsta hugsun mín var, þegar ég
sá hann. Svo mikið veit ég þó, að
það var ekki ótti. Heldur gat ég
séð á honum, að hann yrði
hræddur, þegar ég hemlaði
snögglega.
„Viljið þér vera með?“ hróp-
aði ég til hans.
Hann svaraði ekki strax. Af
liiki hans réð ég, að hann væri
hræddur.
„Hvað segið þér?“ Rödd hans
var ekki eðlileg. Það var engu
líkara en hún skylfi svolítið.
„Eg er á leið til borgarinnar.
Viljið' þér aka með?“
Stundarkorn heyrðist ekkert
annað hljóð en þegar regnið
dundi á bifreiðinni og á malbik-
uðum veginum. Svo leiftraði
allt í einu elding og drynjandi
þrumuhljóð fylgdi. Það var eins
og það fengi hann til að ákveða
sig.
„Látum svo vera“, sagði hann
og gekk fram fyrir bifreiðina.
Um leið og hann gekk fyrir
ljósin, sá ég greinilega andlit
hans. Það var fölt og þreytulegt.
Eg hugsa, að liann hafi verið
um það bil 35 ára, en öll fram-
koma hans virtist vera eldri.
Hann hélt á böggli, sem var vaf-
inn inn í dagblað, undir annarri
hendinni. Hann settist þung-
lega við hliðina á mér og muldr-
aði: „Já, það er bezt að ég verði
með. Ég þakka fyrir“.
„Leiðinlegt veður í nótt“,
sagð'i ég, þegar við lögðum af
HEIMILISRITIÐ
27