Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 35

örninn“, sá hann og heilsaði for-
nianninum, Jóa Burt. Ferða-
mennirnir tveir, sem leigt höfðu
bátinn til fiskveiða, voru liá-
vaxnir menn í baðmullarskyrt-
um.
Alf sá, að þeir voru með fullan
bátinn af makríl. Ef til vill gæti
hann fengið einn í kvöldmatinn.
Hann vatt sér upp á bryggjuna,
þreklegur en liðlegur, í blárri
peysu og stormúlpu. Jói Burt og
ókunnu mennirnir tveir stóðu og
virtu fyrir sér aflann.
„Gott kvöld, Svenskari“, kall-
aði Jói. „Ef þú vilt makríl, þá
fáðu þér eins og þig lystir!“
„Þakka“, sagði Alf og valdi
sér fisk. Okunnu mennirnir litu
vingjarnlega til hans.
„Eigið þér „Mistral“?“ spurði
annar.
Alf brosti. „Já, ég á hann“.
„Ljómandi fallegur bátur.
Viljið' þér selja hann?“
Alf hristi höfuðið, en brosti
ennþá. „Bátur ei til að sigla hon-
um, elcki til að selja“, sagði hann
spekingslega, og Jói Burt bætti
við: „Svenskarinn er hrifinn af
þessum bát, Hargi-aves. Hann
bæði borðar og sefur í honum.
Hann er næstum kvæntur hon-
um“.
Hargraves hló: „Jæja, þá.
Verði yður fiskurinn að góðu“.
Alf matbjó makrílinn sinn í
litlu káetunni og borðaði uppi á
HEIMILISRITIÐ
33