Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 47
„Nú verð ég víst að taka við“,
sagði hún. „Við tvö áttum upp-
tökin að þessu boði, var ekki
svo, Lawrence? A vissan hátt er
ég því einskonar húsmóðir. Við
tvö skulum þvo upp“.
Kitty leit á ungu, fögru stúlk-
una, og allt sjálfstraust hennar
varð að engu. Hvað' giltu góm-
sætar pönnukökur og Ijúffengar
smákökur? Eða viðurkenning
við kvöldborðið? Diana var
hátt yfir hana hafin. Hún hæfði
Lawrence. Hafði hann ekki sagt
sjálfur, að hann gæti ekki hugs-
að sér að hafa boð, án þess Diana
væri með? „Jæja þá“, sagð'i
Kitty. „Þá það. Viljið þið afsaka
mig andartak — ég þarf að
sækja mér vasaklút“.
Það var bjánaleg afsökun, en
veitti henni tækifæri til að þjóta
inn í herbergi sitt. í hendings-
kasti fór hún í kápu og gekk út
um bakdyrnar. Það var óráð að
ætla að flýja, því að stígurinn
var ennþá tepptur. En það var
komið logn og tunglið' skein yfir
trjátoppunum. Sömu hugsanirn-
ar bergmáluðu stöðugt í höfði
hennar: Eg elska hann, og hann
tilheyrir annarri — en allt í einu
heyrði hún dyrum lokið upp, og
andartaki síðar fann hún arm
taka um axlir sér, og kinn strjúk-
ast við hár sitt. „Ef þér standið
hér, ofkælist þér“, sagði Law-
rence Fleming, „og hver á þá
að' sjá um morgunmatinn?“
Hún lokaði augunum. Þetta
gat ekki átt sér stað. „Ég skal
sjá um morgunmatinn“, sagði
hún og stóð á öndinni.
Hann þrýsti henni fastar að
sér. „Að búa til mat handa
manni — handa honum einum
— og ræða viðfangsefni hans við
hann eftir kvöldverð, og svo þar
á eftir . . .“ Hann hikaði, næst-
um feiminn, svo laut hann niður
að henni og kyssti hana.
ENDIR
Nýtízku hégómi.
Gamall bóndi var að tala við vinmimanmnn sinn.
,,Mér lízt ekki á þennan nýtízku hégóma, sem þeir kenna börnunum í
skólanum nú orðið(í, sagði hann. „XJm daginn, til dæmis, kom starkunnn
minn litli og sagði, að jörðin væri hnöttótt".
„Nú, en hún er hnöttótt“, sagði vinnumaðurinn.
„Vissi ég ekki!“ sagði gamli bóndinn. „Þeir hafa jafnvel talið þér trú
um það“.
HEIMILISRITIÐ
45