Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 58

hún ætlaði burt, og gamla konan hafði
dálitlar áhyggjur hennar vegna. „Pris er
óhamingjusöm," sagði hún.
„Hamingjusöm eða ekki, hvernig
sem því er háttað, þá lætur Pris ekki
leika á sig,“ svaraði John.
Eftir kvöklverð hvatti John Ágústu
til að hátta þegar í stað. Hann leiddi
hana upp, og þegar hann kom aftur,
stakk hann upp á því, að þau færu í
skemmtigöngu. Jana samþykkti það fús-
lega. Þessi mörgu, ótöluðu orð, sem
liöfðu farið í milli þeirra allan daginn,
höfðu að lokum gert hana taugaóstyrka
líka.
Þau gengu eftir gömlum stíg, tungl-
ið skein eins og gulleitur silfurpening-
ur á blásvörtum himni. Jana fann til
innilegrar hamingjukenndar, þegar hún
virti fyrir sér alstirndan himininn.
John gekk þegjandi við hlið henn-
ar. Loks sagði hann: „Jana, ég ætla
að segja þér, hvers vegna ég varð að
hitta þig.“ Hún bar fingunrna upp að
munninum, óskaði ekki að segja neitt,
aðeins skynja -—• og vona að heitustu
þrár hennar rættust. . . .
Þau staðnæmdust á hæð, þar sem
jafnvel að nóttit var vítt útsýrn. Jana
var frá sér numin, og þá heyrði hún
rödd Johns. Hann stóð svo nærri henni,
að hún fann heitan andardráttinn, og
sagði hægt: „Ég kom af því að ég
elska þig, Jana. Ég gat ekki annað.
Á sömu stundu og þú fórst frá New
York, varð mér það ljóst. Ég elska þig.
Ég hlýt að hafa vitað það um leið og
ég sá þig í fyrsta sinni. En ég gat
ekki trúað því . . . Ég elska þig, Jana.“
Hún gat ekki hreyft sig eða snúið
sér að honum. Hún stóð grafkyrr til
56
þess að varðveita tilfinningarnar, sem
bærðust í saklausu hjarta hennar og
streymdu um allan líkama hennar, svo
henni varð þungt um andardráttinn.
Hún stóð þannig og fann goluna leika
í hári sínu. Ein ósk, sem hún hafði
sent til stjarnanna, hafði rætzt!
Hún veitti ekki viðnám, þegar hann
lagði handlegginn utan um hana, dró
hana að sér og þrýstá henni fast að sér.
Hún hvíldi höfuðið á öxl hans andar-
tak, en úr fjarska heyrði hún aðvarandi
raddir. Hún þaggaði strax niður í þeim,
og bæði ögrandi og sigri hrósandi, kast-
aði hún höfðinu dálítið aftur og sá
ljóma úr augum hans sömu tilfinning-
una sem bærðist í hjarta hennar sjálfr-
ar. Og svo laut hann niður að henni
og allt hvarf sjónum hennar. Varir
þeirra mættust í brennandi kossi, og
hún þrýsti sér fast að honum. Varir
hennar sögðu án orða: „Og ég elska
Þ> s'\
Hún vék sér hægt úr faðmi hans
og veitti viðnám, er hann ætlaði að
þrýsta henni að sér aftur. En hún hélt
um hönd hans, og er hún hafði stað-
ið um stund — fyrstu stund lífsins er
draumar hennar og veruleikinn voru
eitt og hið sama — sneri hún sér við,
og þau héldu niður stíginn og leiddust
eins og börn.
Hann talaði og hún drakk í sig hvert
orð. Hann virtist gjörbreyttur maður.
Málrómurinn var ekki lengur hvass og
yfirlætislegur. Hann talaði í stuttum,
hispurslausum setningum, stundum gat
hann ekki haldið áfram af því hann
fann ekki viðeigandi orð, og það var
sem hann væri í vandræðum. Hann
talaði um ýmis smáatriði í fari hennar,
HEIMILISRITIÐ