Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 60

Járngreipar. Fram úr hófi eigingjam.
Það var blátt áfram ögrandi. Og þú
hafðir rétt fyrir þér. Auðvitað elska ég
hann ekki. Og myndi aldrei gera. Ég
fór með honum, eins og hann vildi að
ég gerði, aðeins til að fullvissa mig um
það.“
Jana hlustaði aðeins með öðm eyranu.
Hún hafði fundið þrjár rauðar rósir í
herberginu, þegar hún kom inn, og
hafði sett þær í vasa með vami og lét
hann standa á skrifborðinu. Nú hugsaði
hún um það eitt, að Priscilla sæi þarr
ekki og hún reyndi að standa þannig,
að hún skyggði á þær.
„Og þið John?“ spurði Priscilla og
hélt áfram án þess að bíða svars. „Ég
veit, að þér finnst ekki rétt að segja mér
það, og auðvitað kemur mér það ekki
við. Og þó, að vissu leyti, ég ber á-
byrgð á þér. Auðvitað hefur hann verið
ástleitinn við þig Ég veit það . . .
Reyndu ekki að fela rósmar, ég sá þær
um lcið og ég kom inn .. . John og
rósir! Honum hlýtur að leiðast mikið
heima, eða þá að honum er alvara,
aldrei þessu vant. Má vera, ef þú held-
ur vel á spilunum, að þú getir fengið
hann til að kvænast þér. Þá myndu
allir þínir erfiðleikar hverfa. Hann er
afar ríkur. Það væri gott meðan það
héldist. En mig langar ekkert til, að
þú verðir einungis ein til viðbótar af
vinstúlkum hans. Þú ert of góð til
þess — og of ung . . . En við sjáum
til.“
Jana varð eins rauð og rósimar. Blygð-
unaralda fór um hana og orðatiltækin,
„ef þú heldur vel á spilunum", og „fá-
ir hann til að kvænast þér“, og „allir
örðugleikar myndu hverfa", skáru í eyr-
un. A'þ essari stundu hataði hún Pris-
cillu.
En samtímis því gerði hún sér ljóst,
að í fyrsta sinn á ævinni hafði hún misst
sjónar á veruleikanum. Alltaf síðan hún
kyssti John undir stjörnubjörtum kvöld-
himninum hafði hjartað dansað í brjósti
hennar. Hún hafði þaggað niður radd-
ir efasemdanna og aðvörunar. Til þcss
að gleyma öllu öðru. Og hversu vel
hafði henni ekki tekizt að gleyma öllu!
En nú náði veruleikinn aftur tökum á
henni, kaldur og hversdagslegur. Lífs-
baráttan — ástarbaráttan.
Hún hafði ætíð lifað í tveimur heim-
um — annar var heimur draumóra og
ímyndunarafls, hinn raunveruleikinn.
Og aldrei fyrr hafði hún leyft þeim að
blandast saman. Hún hafði jafnan stað-
ið föstum fótum á jörðunni, þó höfuð-
ið væri uppi meðal skýjanna. Þannig
hafði hún komizt ósnortin og óbuguð
gegnum hörmungar síðustu þriggja ára.
Og nú einbeitti hún huganum aftur að
veruleikanum. Orð Priscillu sviptu henni
niður á jörðina.
Engan við miðdcgisborðið hefði get-
að rennt grun í hugsanir hennar. Hún
hélt vel á spilunum, eins og Priscilla
hefði orðað það. Og á eftir hélt hún á
þeim scm fjórða manneskja í bridge,
er hún átti að sýna, hvað hún hcfði
lært.
John hafði allan daginn ekki látið í
ljós minnsta áhuga á því að taka upp
þráðinn frá kvöldinu áður. Þessi still-
ing féll henni fyrst í stað vel, en var
nú orðin espandi.
Klukkan var að verða tíu, og Ágústa
talaði um að fara að hátta, þegar land-
síminn bað um Priscillu. Hún fleygði
08
HEIMILISRITIÐ