Heimilisritið - 01.04.1949, Blaðsíða 63

upp.“ Hún danglaði í Jönu með svip-
unni og hló svo eðlilega og hughreyst-
andi, að Jana fann sig einnig knúða
til að hlæja, og allt í einu var eins og
allt væri miklu auðveldara en andartaki
áður.
Priscilla kynnti Ágústu gestina; hún
bauð þau velkomin af hlýlegri gestrisni.
Að þeirri athöfn lokinni flýtti Mor-
ganti og Mano sér til Jönu, eins og þau
væru í raun og veru afar glöð af að
sjá hana.
„Þú ert dásamleg!" hrópaði Mano.
Ef til vil var þetta ekki annað en frasi,
eða ef til vill hefur Mano meint það.
Hrifning hennar virtist einlæg, og Jana
varð henni fegin. Henni hafði ætíð
geðjast vel að Mano, og svo var enn.
Mano faðmaði hana og hló, og hún
hefði hlegið líka, hefði hún ekki séð
athugult augnaráð Johns.
„Mér hefur alltaf þótt Jana dásam-
leg,“ sagði Morganti af sínum venju-
lega riddaraskap. Henry Kayde heilsaði
henni á látlausan, kurteislegan hátt. En
á eftir, þegar Priscilla var farin upp á
loft, sagði hann rólega: „Ég þakka yð-
ur fyrir það, Jana, sem þér hafið gert
fyrir Priscillu."
Jana varð hissa. Henni fannst hún
ekki hafa gert neitt fyrir Priscillu. Þvert
á móti, Priscilla hafði gert allt fyrir
hana — svo mikið, að Jana var næst-
um búin að gleyma, hvernig hún hafði
komið tjl hennar.
Þau voru á leiðinni upp stigann, þeg-
ar sendisveinn kom að húsinu á reið-
hjóli. Jana hefði ekki tekið eftir hon-
um, hefði John ekki kippzt ofurlítið
við, eins og hann hefði vonazt efrir
honum. Hún fylgdi honum ósjálfrátt
með augunum, er hann gekk til dyra
og tók við símskeyti af drengnum.
Hann flýtti sér að lesa skeytið.
Ofan úr miðjum stiga, þar sem Mano
hafið staðnæmst, kallaði hún: ,,Er nokk-
uð að, góði?“
„Nei, ekki neitt," svaraði hann án
þess að líta af blaðinu. Svo flýtti hann
sér allt í einu að arninum, fleygði því
í eldinn og kom á eftir þeim upp.
Jönu varð órótt á ný. Það hafði ver-
ið eitthvað skrítið við þetta skeyti —
og John, er hann Ias það og brenndi
því. Eða voru þetta tómar grillur úr
henifi? Spurning Mano, „er eitthvað
að, góði?“ klingdi óþægilega í eyrum
hennar . . . En hvað hafði stúlkan lesið
úr svip hans og skilið á látbragði hans?
Jana reyndi að bæla niður afbrýðisem-
ína, sem aftur gerði vart við sig í hjarta
hennar. En það var ekki hið eina. Henni
tannst nú, í fyrsta sinn í langan tíma,
hún vera eins konar boðflenna.
Eftir hádegisverð var ákveðið að aka
með Ágústu á hrossamarkað. Þegar
staðið var upp frá borðum, sagðist Jana
hafa verk að vinna, og hún sá, að Á-
gústa, að minnsta kosti, skildi hana.
Hún fór upp áður en nokkur fengi tóm
til að telja hana á þá skoðun að koma
með.
Þegar hún kom inn í herbergið, sá
hún nýjar rósir. Hún hafði ekki búizt
við þejm. Hún gáði hvort nokkur skila-
boð fylgdu, en svo var ekki. Tilfinning-
ar hennar komust úr jafnvægi á ný.
Hún settist við borðið og sat stundar-
korn hreyfingarlaus. Þegar hún Ieit út
um gluggann, sá hún John og Mano
leiðast um garðstíginn.
Framh. í næsta Iiefti.
HEIMILISRITIÐ
61