Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 13

ur sinni, og hversu dugleg hún
sjálf væri að matreiða, sauma og
fleira þessháttar. Af því ég var
einstæðingur, geðjaðist mér enn
betur að Lulu vegna þessara
kosta hennar. Og svo var þetta,
sem kom mér beinlínis til að
svima! Hvíta húðin á henni var
svo undur mjúk og hvít. Eitt
sinn, þegar hún bað mig að næla
kragann á sér á bakinu, varð mér
það á að koma við hálsinn á
henni og ég varð skjálfhentur,
eins og ég væri dauðtimbraður.
Jæja, en ég hafði nú sparað'
saman þrjú hundruð dollara, og
ég áleit, að það myndi vera nóg
til að geta gifzt. En mig skorti
bara hugrekki til að biðja Lulu.
Eg gat ekki að mér gert að hugsa
sem svo, að ef til vill þvldi hún
ekki öldauninn, sem stöðugt
íoddi við mig. Eg tor að nota
allskonar ilmvötn, bæði sýring,
fjólu og rós, allt sem nöfnum tjá-
ir að' nefna og angar þægilega.
Þegar nokkur tími var liðiun.
taldi ég, að það væri íarið að
bæta úr skák, já, mér kom meira
að' segja til hugar, að ég væri al-
gerlega laus við öldauninn.
Eg spurði Cozy dag nokkurn:
„Finnurðu nokkra ]ykt?“
„Já, af skemmdum melónum!“
„Ertu frá þér“, sagði ég. „Það
er fjóluilmur!“
„Jæja“, sagði Cozy. „En
segðu mér, hvers vegna lætur þú
svona eiginlega, það leggur af
þér fýluna eins og heilli blóma-
búð?“
„Vegna þess, að ég er ástfang-
inn af Lulu, og ég held, að henni
geðjist ekki að því, að ég angi
eins og ölgerð“.
„Þú hlýtur að vera treggáfað-
ur“, sagði Cozv. „Ef Lulu þvldi
ekki öllykt, myndi hún alls ekki
vinna hér“.
Eg \ elti þessu dálítið fyrir
mér, og það virtist skynsamlega
ályktað, sem Cozy hélt fram. Eg
hjgsað'i með sjálfum mér, að ef
til vill væri ég bilaður í kollinum.
Um kvöldið þvoði ég svo af
mér allan blómailminn, og þegar
ég kom hingað í barinn, angaði
ég, eins og venjulega, aðeins af
öli.
Ég leit í kringum mig, en kom
ekki auga á Lulu. Eg spurði
Cozy hvar hún væri. Hann
sagði, að hún væri að hafa fata-
skipti og fara, því hann hefði
veitt henni frí í nokkra thna.
Ég settist og var ekki laus við
að vera ofurlítið kvíð'andi, og
loks kom hún. Hún var vissu-
lega búin að skipta um klæðnað.
Hún var í aðskornum silkikjól,
sem var afar fleginn í bakið. Eg
lield ég hafi aldrei séð eins fleg-
inn kjól.
Eg kallaði til hennar.
„Ég er að flýta mér“, sagði
hún.
HEIMILISRITIÐ
11