Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 18

Hann var fimm fet og níu
þumlungar á liæð', herðabreið-
ur, brjóstið hvelft, göngulagið
hvatlegt og rykkjótt. hann var
vel vaxinn, en óvenjulega ófríð-
ur í andliti. Kjálkarnir voru
eins og á bolhundi, augabrúnirn-
ar signar og augun, sem voru
lítil, Ijósblá og blóðhlaupin og
lágu djúpt í höfðinu, ljómuðu
ýmist af glaðlyndi eða þau skutu
gneistum djöfullegs haturs.
Þannig var Budd hið ytra.
Hans innri maður var jafnkyn-
legur. Hann var hvorttveggja í
senn snillingur og vitfirringur; í
snilli hans gætti þó nokkurs
skrums, og snefils af viti í vit-
firringunni. Þótt hann virtist
aldrei gera neitt, varin hann allt-
af verðlaunin í líffærafræði af
öllum félögum sínum, sem feng-
ust ekki til að líta upp úr bók-
unum.
Hann hafði sífellt einhver
fjáröflunaráform á prjónunum
og rakaði saman ímynduðum
auði á hverskonar uppfinning-
um, sem voru sí og æ að fæðast
í frjósömum heila hans. Ilann
var vanur að ganga um gólf í
herberginu sínu, þegar hann var
að skýra einhverja uppfinning-
una, sem myndi valda byltingu
á einu sviði eða öðru. Hann ráð-
gerði að fá einkaleyfi á henni og
gera Doyle að hluttakanda í
gróðanum. Hann spáði því, að
uppfinningin myndi verða tekin
í notkun um allan hinn sið-
menntaða heim og kvað þá að
lokum geta sezt í helgan stein,
auðugri en nokkura marg-
milljónara hefði dreymt um að
verða.
Það var hvorttveggja í senn
eitthvað hetjulegt og grimmdar-
legt við Budd. Ekki mátti orð-
inu halla, þá gat kátína hans
breytzt í ofsareiði. Byði honum
svo við að horfa, hrósaði liann
þeim, sem með völdin fóru;
stæði hinsvegar illa í bólið hans
dró hann dár að þeim. Hann
drakk ekki mikið, en þótt hann
bragðaði eigi nema lítið af á-
f'engi, gætti þess strax. Þá gat
hann átt það' til að ráðast með
illindum á hvern sem hann
mætti, eða safna um sig hópi
manna og taka að þylja yfir hon-
um kenningar sínar, eða þá að
láta eins og fífl á almannafæri.
Afskipti hans af kvenfólki
voru jafnóútreiknanleg. Einu
sinni átti hann um það tvennt
að velja að’ stofna í hættu mann-
orði konu einnar eða leggja líf
sitt í hættu. Hann kaus hiklaust
síðari kostinn og fleygði sér út
úm glugga á þriðju hæð. En
hamingjan var honum hliðholl,
lárviðarrunni dró úr fallinu og'
hann kom niður á mjúkan jarð-
veg.
Þegar hann gekk í hjónaband
16
HEIMILISRITIÐ