Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 20
eyddi mínum síðasta eyri i hús-
gögn. En það stoðar ekki baun.
Eg er að gefast upp. Það hefur
verið komið til mín með tvo
slasaða menn og einn flogaveik-
an — tuttugu og tvö pund, átta
og sex — það er allt og sumt!“
Doyle réð' Budd ao kalla sam-
an lánardrottnana og komast að
samkomulagi við þá. „Ef þú
bvrjar að nýju einhversstaðar og
verður vel ágengt, geturðu borg-
að þeim aftur hvern eyri. Eg
kem ekki auga á annað ráð“,
sagði hann við vin sinn.
„Ágætt, góði minn“, sagði
Budd. „Þetta er heillaráð, og ég
þakka þér kærlega fyrir það. Eg
skaut, en missti marks. Næst
mun ég hitta það, og það mun
meira að segja elcki verða langt
þangað til“.
Fáum mánuðum síðar fór
Conan Doyle til vesturstrandar
Afríku. Þegar hann kom aftur
heim frétti hann á skotspónum,
að Budd hefði kallað saman lán-
ardrottna sina, lýst svo átakan-
lega fyrir þeim baráttu sinni við
örðugleikana, að sumir þeirra
fengu ekki tára bundist, fengið
hjá þeim gjaldfrest og ldotið
óskipt traust þeirra.
Þegar hér var komið, var
Doyle að brjóta heilann um það,
hvort hann ætti að hætta á að
hefja læknisstörf á eigin spýtur,
en síðla hausts, árið 1<S82, fékk
hann annað skeyti frá Budd:
„Hóf starf hér í Plymouth í júní
s. 1. Geysileg aðsókn. Græði á
tá og fingri. Hef gert uppfinn-
ingu, sem er margra milljóna
virði. Komdu með næstu lest.
Hef nóg handa þér að gera“.
Eftir nokkurt hik ákvað
Doyle að fara, og Budd stóð á
brautarpallinum eins og í fyrra
skiptið, og heilsaði honum sneð
því að reka upp öskur og slá
hann bylmingshögg í bakið.
„Góði minn“, hóf hann strax
máls, „við skulum hreinsa þessa
borg. Eg skal segja þér, Doyle,
við skulum ekki gera neinum
lækni hér viðvært. Eg hef ekki
við að taka við peningunum“.
„En hvernig er það“, spurði
Doyle, „eru svo fáir læknar
hérna?“
„Fáir!“ æpti Budd. „Seiseinei,
það er urmull af þeim við hverja
götu“.
Nú tor fram smáskrípaleik-
ur, sem hafði sýnilega verið
undirbúinn. Skrautvagn, dreg-
inn af tveim fallegum, svört-
um hestum beið þeirra, og auð-
mjúkur ekill spurði Budd, til
hvers húsa sinna hann vildi
halda. Budd varð harla glaður
er hann sá, að þetta hafði tilætl-
uð álirif á Doyle og sagði, að
bezt væri „að aka til borgarset-
ursins“, þar eð líða tæki nú að
matartíma. A leiðinni sagði
18
HEIMILISRITIÐ