Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 26

hana nokkra dansa. Við spjöll-
uðum heilmikið saman, en um
hvað við' töluðum, man ég ekki
lengur. Það hefur víst verið eitt-
hvað ákaflega skemmtilegt, því
að ég man að við hlógum mikið.
— Hún var í svörtum kjól,
skrautlausum, sem féll vel að
grönnum og spengilegum líkama
hennar. Litur hans fór einkenni-
lega vel við hárið, dökkt og mik-
ið, sem liðaðist fallega niður
bakið. Ef það hefði verið ljóst,
hefði það getað minnt mig á
fossinn í gilinu heima í sveitinni
minni. Nokkrir lokkar féllu
nettlega fram á ennið. Hún var
brúneyg og augun voru brosmild
og talandi.
Annars þarf ég ekki að vera
að reyna að lýsa henni fvrir þér,
ég get það alls ekki eins og ég
vildi.
Eg bauðst til að fylgja henni
heim. Hún þakkaði mér bros-
andi fyrir, en kvað frænda sinn
ætla að sækja sig í bíl. Það var,
þér að segja, alls ekki laust við
að ég öfundaði „frændann“.
Aður en ég fór af dansleikn-
um höfðum við komið okkur
saman um að talast við síðar, og
hafði hún kosið, að ég hringdi
fyrst til hennar.
Eg man ennþá, að það var
snjókoma á heimleiðinni um
nóttina. Eg gekk fram hjá
Tjörninni á leiðinni heim. Hún,
sem hafði svo oft á sinni löngu
ævi heyrt tvö ástfangin hjörtu
slá i takt, hefð'i þá getað heyrt,
að hjarta mitt sló kannske örlít-
ið hraðar en vénjulega. Það
hjarta, sem nú í fyrsta sinn
hafði orðið fyrir örvarskoti
Amors.
Næstu daga las maður ekki
mikið. Eg var nefnilega að gutla
við nám þá. Nú liðu nokkrir
dagar. — Næsta laugardags-
kvöld hringdi ég til hennar.
Kvenmaður svaraði í símann,
fremur óþjál að því er mér virt-
ist. Hm. Jú, hún var við. Svo
kom hún sjálf í símann, og
þekkti strax málróminn. Við
skiptumst á nokkrum orðum.
Svo bauð ég henni í bíó þá um
kvöldið. Hún þekktist boð mitt,
og skömmu síðar kvaddi ég
hana; ég hef aldrei verið mikið
gefinn fyrir málæði í síma.
A eftir náði ég svo í miða á
beztu myndina, sem þá var sýnd.
En svo kom reiðarslagið. Þegar
ég var að fara út að sækja hana
og klukkan var langt gengin í
níu, gerði blind-þreifandi-bvl.
Eg stóð í ganginum og horfði út
i kafaldið, horfði á þessar stóru
flyksur, sem duttu ofan úr loft-
inu eins og einhver væri að henda
þeim niður af ásettu ráði. — Ég
hringdi strax á allar bifreiða-
stöðvar, sem þá voru ekki marg-
ar, til að reyna að ná í.bíl. En
24
HEIMILISRITIÐ