Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 27

aíis staðar var salriá svaríð að
fá. Því raiður enginn bíll!
Hvað átti ég nú að gera? Eg
hringdi til hennar og tjáði henni
vandkvæði mín. Samtal okkar
var ekki langt, ég man bara að
hún sagði: „Það er allt í iagi“.
Svo kvaddi ég og hringdi af. Það
sem eftir var kvöldsins var ég
í döprn skapi yfir þessari tilhög-
un örlaganna. Mér fannst sein
ég liefði ónýtt fvrir henni kvöld-
ið og valdið henni vonbrigðum.
Eg var heima allt kvöldið.
Skömmu síð'ar fórum við þó
saman í bíó. Hnn átti heima í
úthverfi bæjarins, sem þá var.
Við gengum báðar leiðir og töl-
uðum mikið saman á leiðinni.
Það var víst ekki sérlega upp-
byggilegt eða upplífgandi af
minni hálfu, enda hafði ég enga
æfingu í að skrafa við stelpur
undir svoleiðis kringumstæðum.
Eg hef enn á tilfinningunni,
hversu óskemmtilegur ég hlýt að
hafa verið. Auk þess hafði ég þá,
ekki síður en nú, fremur óþjálan,
næstum hranalegan málróm, og
mér hætti jafnvel ti! að stama
svolítið.
Mörgu af því, er ég sagði,
svaraði hún með brosi, sem mér
stendur ennþá lifandi f.yrir hug-
skotssjónum eftir öll þessi ár.
Því brosi gleymi ég aldrei.
Ég fylgdi henni heim að
tröppunum heima hjá henni og
kváddí hana þar með handar-
bandi, annað fannst mér ekki
tímabært eins og sakir stóðu. —
Ég var í óvenjulega góðu skapi
•á leiðinni heim. Það var svolítið
að' byrja að snjóa. Eg sá stórar
snjóflyksur falla til jarðar, er
þær báru við Ijóskerin á götunni.
Það var logn, og veðrið var fag-
urt. Snjórinn féll hægt í logninu,
og mér fannst eins og hann væri
að biðja afsökunar á því að
þurfa að trufla mig, er ég gekk
þarna og lét hugann reika inn á
hin ónumdu löntl íramtíðarinn-
ar.
Það var Iiðið fram yfir mið-
nætti er ég kom heim í fátæklega
herbergið' mitt. Ég leigði á efstu
hæð í stórum timburhjalli vest-
ur í bæ. Innbúið var ekki rík-
mannlegt á borgaralegan mæli-
kvarða. Einn gamall dívan stóð
undir einum veggnum. A honum
var gamalt og slitið hermanna-
teppi. Borðið stóð á fjórum fót-
um undir glugganum, sem rigndi
inn um, ef dropi kom úr lofti. Á
það hafði ég breitt brúna tusku
til að íela fyrir þeim, sem ekki
vissu, hversu gamalt og Ijótt það
var í raun og veru. Það eina sem
ég mat nokkurs af því, sem í her-
berginu var, fyrir utan sjálfan
mig, voru bækur mínar og rit-
föng. Þeim staflaði ég vandlega
á eitt borð'hornið. Föt mín
geymdi ég í trékassa með einni
HEIMILISRITIÐ
25