Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 29

unum. En mér fannst ekki, að
ég gæti með nokkru móti fram-
kvæmt það sem mér var efst í
huga og fyigt þar með lögmálum
mannlegs eðlis.
En tíminn leið án þess að
nokkuð gerðist af minni hálfu,
sem gæti sannfært hana um að
ég bæri nokkrar aðrar tilfinning-
ar í hennar garð en annarra
kvenna.
Við og við leit lnin á mig
spyrjandi augnaráði og ásakandi
í senn. Ég fann, að hún færðist
örlítið nær mér, en það breytti
engu um aðgerðarleysi mitt.
Eg tók að gera tilraun til að
segja eitthvað sem hefur víst átt
að vera íyndni. Hún liló stund-
um, en hvort það hefur verið af
kurteisisskyldu eða végna þess
að' rödd mín hafi látið hjákát-
lega í eyrum hennar læt ég ósagt
um. Ég átti nefnilega til að
stama talsvert, eins og áður er
sagt. Samvistum okkar lauk í
þetta sinn án þess að ég hefði
gert tilraun til að sýna það og
sanna að ég teldist til karlmanna
með heitu blóði.
Þegar ég kvaddi hana á tröpp-
unum heima hjá henni, fannst
mér ég mega glöggt lesa með-
aumkun úr brúnum augum
hennar, já, mér fannst ég jafn-
vel sjá þar samúð liennar með
mér. Eða kannske hefur það
bara verið' ímvndun. Þú veizt
HEIMILISRITIÐ
hverju sterk ímyndun fær áork-
að?
A heimleiðinni skaut ýmsum
hugsunum upp í huga minn.
Hafði ég virkilega ekki hagað
mér réttilega? Eg spurði sjálfan
mig og reyndi að réttlæta alla
framkomu mína við hana fyrir
sjálfuin mér. En samt var ég
ekki ánægður. Mér fannst eins
og óhamingjan lægi í loftinu!
Mér fannst nú réttast að láta
líða nokkra daga áður en ég tal-
aði við hana aftur, til að láta
hana ekki halda að' ég væri ó-
þolinmóður.
Svo var það einn dag, að ég
tók á mig rögg og hringdi til
hennar, eftir að hafa oft orðið að
hætta við það, vegna þess að
þorið brast. Iíún kom sjálf í sím-
ann, en í hugaræsingunni kann-
aðist ég ekki við málróm henn-
ar og spurði stamandi hvort hún
væri við'. Hún sagði þá til sín.
Eg spurði hana hvort hún vildi
hitta mig. Varla hafði ég sleppt
orðinu áður en ég heyrði þennan
storkandi hæðnishlátur, sem ég
get aldrei gleymt. Ég get ekki
lýst því, hvernig mér varð inn-
anbrjósts. Mér fannst allur
þróttur hverfa úr mér og ég kom
í fyrstu engu orði upp fyrir geðs-
hræringu. Að lokum stundi ég
stamandi upp þeirri spurningu,
hvort hún vildi þá aldrei sjá mig
aftur. Svarið sem ég fékk var á
27