Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 35

inn og skellti hurðinni á eftir
sér, skildi Howe læknir, að
Leifur liefði hringt til f'leiri
stúlkna og hvarvetna fengið
nei.
Móður hans sárnaði, að hann
skyldi fara út, rétt eins og heim-
ilið væri óþolandi dvalarstaður,
og maður hennar gat ekki gert
henni skiljanlegt, livers vegna
drengurinn varð gripinn þessari
óþreyju.
Það var ár síðan Howe lækn-
ir hafði sagt við' morgunverðar-
borðið, dag einn, í leynilegri ósk
um skilning: „Heyrðu, Leifur,
mér finnst ég vera orðinn heldur
lyklahring upp úr vasa sínum.
A honum dingluðu lyklarnir að
efstu kommóðuskúffunni hans
og reiðhjólslvkillinn hans. Með
létt duldu stolti ýtti hann þess-
ari nýju sönnun þess, að hann
væri orðinn maður með mönn-
um, upp á stálhringinn.
Ekkert gat komið Howe
lækni til að skýra frá, hvers
vegna hann hefði gefið drengn-
um lykilinn. Þegar hann hafði
lokið' upp fyrir honum kvöldið
áður, lét hann sem hann tæki
ekki eftir örvæntingu drengsins,
en hann hafði legið vakandi
„Mcð hverjum œtlarðn,
dreucfur minn?“
gamall til að fara á fætur á nótt-
unni til að ljúka upp fyrir þér.
Hérna færðu útidyralykil". Frú
Howe opnaði munninn til að
mótmæla, en tillit
manns hennar
þaggað'i niður í
henni.
„O, þakka þér
fyrir pabbi!“ hafði
Leifur sagt, og svo
hafði hann, hátíð-
legur á svip, dregið
HEIMILISRITIÐ
33