Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 38

ættir að vera nógu gömul til að'
skilja, að karlmaður — enda
þótt hann sé’ sonur þinn —
móðgast, þegar þú spyrð, hve-
nær hann komi heim, og hvert
hann ætli. Eina leiðin til að
öðlast trúnaðartraust hans, er
að biðja ekki um það“.
Frú Howe svaraði þóttalega:
„Eg verð að' segja, að mér finnst
nokkuð langt gengið, þegar móð-
ir má ekki . . .“
„Tala út“, sagði maður henn-
ar stríðnislega. Frú Howe beit á
vörina. „Er þér alvara með að
grípa fram í fyrir mér í hvert
sinn, er ég revni að skýra, við
hvað ég á?“
„Já“, sagði maður hennar
glað'lega. „Nema þegar þú tal-
ar um prufurnar, em þú komst
. til að skoða“.
„Howe“, sagði hún og var nú
einnig orðin kankvís á svip. „Eg
kem til yðar sem sjúklingur.
Hvað er að mér, læknir?“
„Of mikill óróleiki“, svaraði
maður hennar strax. „Og hann
stafar af einskonar valdagræðgi
og afbrýðisemi“.
Þau hlógu bæði og fóru að
skoða prufurnar. Síð'an leið
kvöldið í kyrrð. Ivlukkan ellefu
geispaði Howe læknir, sló ösk-
una af vindlinum og sagði: „Eg
held ég fari að hætta. Ertu
með?“
„Nei . .. ekki strax“.
„Ég gæti skilið þig, ef þú sæt-
ir og biðir eftir dóttur þinni“,
sagði hann. „En að sitja og bíða
eftir piti, er tilgangslaust. Fyrst
fylgja drengirnir stúlkunum
heim, og svo halda þeir áfram að
ganga um saman“.
„ITvert þá?“ spurði hún óró-
leg.
„Sennilega standa þeir bara á
götuhorni og tala um lífið' al-
mennt, um stúlkur og íþróttir“.
„Og valda því, að mæður
þeirra verða andvaka“, sagði
frú Howe.
„Nú ertu ekki sanngjörn! X>að
ert þú sjálf, sem átt sök á því.
Og ef þú endilega vilt eyðileggja
þetta litla útlit, sem þú átt eftir,
þá sittu bara og bíddu. En ég
vi! nú heldur varðveita fegurð
mína, svo ég fer að hátta“.
Hálftíma seinna, þegar hann
var að sofna, kom konan hans
upp til að hátta. Hann hrosti
með sjálfum sér — nú, hún var
auðsiáanlega að vitkast.
„Eg veít nú ekki, hvort Leif-
ur hefur gott af því að' umgang-
ast Bill Pegram svona mikið“,
sagði liún, og maður hennar
skildi þegar, að hún óttaðist, að
Leifur spillti fyrir sér með því að
umgangast alþýðlegt og lát-
laust fólk eins og Pegramfólkið.
Ó, þessar mæður, hugsaði hann
gramur.
Löngu seinna heyrði hann
36
HEIMILISRITIÐ