Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 40

„Já, gerum það“, sagði
Hovve. Eftir litla þögn bætti
hann við: „Við segjum bara: Við
tortryggjum ekki drengina okk-
ar, en við' vitum auðvitað ekki
hvernig stulkurnar yðar eru“.
„Bravó“, sagði Pegram hlæj-
andi. „Að mér skyldi ekki detta
þetta í hug!“
„Já, og svo segjum við, að
hún tortryggi stúlkurnar sínar,
en þekki ekki drengina, svo það
sé líkt á komið. Hvað sögðuð þér
við konuna yðar, þegar þér fór-
uð?“
„Að ég þyrfti að líta eftir
veikum hesti. Og þér liafið lík-
lega þurft að annast sjúkling?"
„Einmitt! Hafið þér séð' þess-
ar stúlkur?“
„Já, þá, sem sonur minn er að
sækjast eftir“.
„Hvernig lítur hún út?“
„Sverir fætur“, svaraði Pe-
gram. „Ekki eftir mínum
smekk. Tómleg blá augu í
búlduleitu andliti — eins og
fullt tungl. Engin glóð“.
Hovve hló. Þeir Pegram skildu
hvorn annan.
„Mér þætti fróðlegt að vita,
livað þau eru að aðhafast
núna“,sagði hann.
»Tja, ég gæti trúað, að þau
væru að kyssast“, sagði Pegram.
„Nú, jæja, þau verð'a að æfa
sig“.
Pegram ldó. „Við tökum
þessu rólega. Við skulum fara
inn í garðinn og setjast“.
Þeir kveiktu sér í vindlum,
sátu og röbbuðu um alla heima
og geima. Eftir nokkra stund
sagði Pegram: „Finnst yður
nokkur ástæða til að bíð'a lengur,
læknir? Ef við sitjum öllu leng-
ur, endar það með því, að við'
verðum gramir drengjunum, og
það er alveg ástæðulaust“.
Þeir lögðu af stað heimleiðis.
Úti fyrir húsi læknisins tókust
þeir hlýlega í hendur.
Læknirinn varð undrandi, er
hann sá ljós í skrifstofunni. Frú
Howe stóð upp úr hægindastól.
„Ertu með hann?“ spurði hún.
„Hvern?“ sagði hann sakleys-
islega.
„Vertu ekkert að látast“,
hreytti frúin úr sér. „Eg heyrði,
að þú talaðir við frú Merri-
weather. Hvað þykist hún vera?
Hugsa sér, að sónur minn . . .
en dóttirin er líklega af sömu
tegund og hún sjálf".
„0“, sagði Howe, „þú læddist
niður og hleraðir við dyrnar og
læddist svo upp aftur og lézt
sofa“.
„Já, og þegar þú varst farinn,
eftir að hafa logið að mér, lá ég
lengi og grét. Þú hugsar ekkert
um það, að sonur þinn er ungur,
óreyndur drengur, og við' þekkj-
um ekki þessar stúlkur . . .“
Howe gekk að skrifborðinu.
38
HEIMILISRITIÐ