Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 45

nokkrum stundum og ræsk-
ingum, hallrangað sér til á
bekknum og létt af sér loftvindi,
sem hann kallaði, og loks stung-
ið upp í sig munntóbakstölu,
hóf hann frásögn sína á ný.
— Jæja, sagði hann. — Ég er
nú búinn að brjóstbæta mér,
létta mig og nesta, og nú skal ég
strekkja það í einum áfanga.
Einmitt vorið sem ég réðst á
Pamilluna hjá Projsen, sem var
Ilolsteinari, að mér var sagt,
réðst Matthías til Páls í Vals-
hömrum, var til sjós um sum-
arið og kom heim um haustið'
— eins og ég. Eg held hann hafi
verið nítján ára bá. Nú, og
upp úr göngunum byrjaði ball-
ið.
— Hvaða ball, — hvers kon-
ar áttu við?
— Nú, ballið, ságði ég, eitt ei-
líft andskotans ball!
Nei, nú bótti mér Markús
heldur en ekki skrýtinn. En það
var ekki í fyrsta sinn — og ég
þagði.
— Já, hann kom nefnilega
með helvíta mikla munnhörpu,
sem hann hafði einhvern veginn
haft út úr frönskum, og þarna
var hann síspilandi þessar meló-
díur, sem hann kallaði, marsa
og polka, valsa og krussa — og
ég veit ekki hvað og hvað, og
stelpur og strákar spilvitlaus um
leið og hann bvrjaði. Það var
hreinlega eins og það rillaði allt
holdið á sumum stelpunum,
strax og þær heyrðu í munn-
hörpufjandamun.
— Kunni það að dansa — eða
hvað — í Fenjadal í þeirri tíð?
— Laugi í Hömrum hafði ró-
ið einn vetur norður í Tanga-
kaupstað', og þar hafði hann
lært, maður, og eitthvað' kunni
Matthías. Nú, og ekki vantaði
kannski námfýsnina hjá því.
Þetta var eilífur andskotans
hringsnúningur á svellum og
harðfenni og inni undir bað-
stofulofti, ef þar var kamelsis-
bora — og svo þegar fór að gef-
ast úr hlöðum, þá var að nota
hlöðugólfin til þess að snúast á
þeim.
— Ja, þá hefur nú farið að
versna í því, var heldur háska-
legra umhverfi — það skilur
maður, greip ég fram í.
— Ajá, ætli þú farir ekki
nærri um það, fuglinn. Og víst
er, að hún Gunna, greyið, í
Hrauni varð nokkuð bunguvax-
in, þegar fór að vora.
— Var það kannski Matthí-
ás?
— Nei, ónei — fleiri voru nú
sosum gikkirnir.
— Sneri hann sér kannski að-
allega að Mörtu?
Litli maðurinn blés:
Ekki framan af, ekki fvrr en
undir jól, en þá var eins og hann
HEIMILISRITIÐ
43