Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 56
við, hvort þú liefiir not fyrir hana eða
ekki? Eg er að biðja þig að gera mér
greiða! . . . Auðvitað er önnur stúlka!“
Jana sneri sér við og hljóp upp, hrenn-
heit í framan.
FIMMTÁNDI KAFLI
HITT FÓLKIÐ kom meðan John
gckk eirðarlaus um í herbergi teínu og
velti fyrir sér orðunum, er húh hafði
heyrt. Þegar hún heyrði Pirscillu koma
upp, flýtti hún sér að líta í spegil og
bera ofurlítinn roða á kinnarnar. Hún
var föl nú, en þegar hún hafði heyrt
hann segja, ,,Auðvitað er önnur stúlka,"
hafði hún fundið bióðið brjótast fram í
andlit sér. Hann var að bollaleggja eitt-
hvað varðandi Mano. Skevtið, sem hann
fleygði í eldjnn — hana hafði strax
grunað eitthvað þá, og hann hafði verið
undarlegur síðan — svo breyttur!
Priscilla kom inn. „Ertu búin að sofa
nóg?“ spurði hún og sagðist hafa litið
inn fyrir klukkutíma og þá hefði Jana
sofið eins og selur.
Þær urðu samferða niður þegar hrmgt
var. Jana varð að taka á því, sem hún
átti td, svo ekki bæn á taugaóstyrk
hennar. Hún átti von á, að eitthvað
myndi þá og þegar gerast. Hún vissi
ekki hvað hún óttaðist, en henni fannst
eitthvað ískyggilegt liggja í loftinu,
enda þótt ekki bæri á neinu fyrst fram-
an af.
Alvarlegar, pólitískar umræður hófust
um fyrirætlanir Japana. Enginn leit al-
varlegum augum á Japana. Flestir virt-
ust þeirrar skoðunar, að þeir ættu hvorki
sjó- né loftflota, það væru tóm iátalæti.
Jana gat aðejns hlustað, hún hafði
enga þekkingu á málinu. En hún hlust-
aði með athygli, þegar hún heyrði John
láta í Ijós álit sitt.
Hann benti á, að það væri hættulegt
að vanmeta óvinina, það hefði sýnt sig
í Evrópu. England og Frakkland hefðu
gert lítið úr herstyrk Þýzkalands. „Og
nú vanmetum við Japani,“ sagði hann.
Hann talaði af djúpri alvöru, allir
virtust undrast það. Jana fylltist gleði.
John talaði ekki ólíkt Karli bróður henn-
ar.
„John!“ hrópaði Mano. „Þú virðist
eitthvað svo þunglyndur — hvað geng-
ur að bér? Ég hef velt því fynr mér
í allan dag —“
John horfði á hana sem nöggvast —
svo brosti hann flöktandi brosi — hve
skyndilega hann gat breytzt! — „Eng-
ínn þarf að taka orð mín alvarlega,“
sagði hann.
Jana varð fyrir vonbrigðum. Hvers
vegna þurfti hann að spilla áhrifunum
mcð þessu?
Svo var eins og John gæti ekki lengur
tekið þátt í þessum leikaraskap. Hann
stóð upp. „Afsakið mig,“ sagði hann
og fór frá borðinu. í næstu andrá var
hann kominn í regnkápu og farinn út.
Jana tók eftir því, að farið var að rigna.
„Hvað gengur að honum?“ spurði
Mano steini lostin.
Priscilla, sem engiíi svipbrigði höfðu
sézt á, svaraði: „Ég veit það ekki, góða
mín,“ og þó lét það í eyrum sem hún
vissi það. Mano hlýtur að hafa haldið,
að hún væn leynd einhverju. Hún leit
af einum til annars. Ágústa kom Jönu
til liðs áður en Mano snéri sér að henni.
54
HEIMILISRITIÐ