Heimilisritið - 01.05.1949, Blaðsíða 57

„Veiztu ekki, að Blaithefólkið á vanda
til alvörtt- og þunglyndiskasta?" spurði
Ágústa hana. „En það líður strax frá.
Hafðu engar áhyggjur."
Þegar John kom aftur, eftir um það
bil hálftíma, hvarf loks áhyggjusvipur-
inn af Mano. John kont frarn gagnvart
henni á sama hátt og í New York. Hver
og einn gat séð, að hún sóttist eftir
hpnum. Hann lét sem hann vissi ekki
■af því, en lét sér þó lynda eftirsókn
hennar. Og Jana skildi það ekki full-
komlega. Það var næsturn eins og þau
væru í einhverjum leik.
MORGUNINN eftir var sólskin og
hlýtt veður — síðasti góðviðrisdagur
ársins, spáði Ágústa. Blíðviðrið lá eins
og hlý slæða yfir landinu og þrengdi
sér inn í húsið. Þau fóru öll í Ieik úti
á grasbalanum, köstuðu skeifum á
pinna, og meðal þeirra virtist eining
ríkja og glaðværð, hlýleiki og samhug-
ur.
John var snillingur í þessum leik. En
öðru hvoru sá Jana hann líta laumulega
niður á veginn, eins og hann ætti von
á einhverjum. Eða var það einungis
hún sjálf, sem ímyndaðt sér, að eitt-
hvað hlyti að koma fyrtr?
En bað var ekki tóm ímyndun. Það
fór ýmislegt að gerast. Mano var í þann
veginn að kasta skeifu, þegar hún var
kölluð í símann — Hollywood hringdi,
sagði þjóninn. Hún stóð andartak orð-
laus, sleppti síðan skeifunni og leit um-
hverfis sig með skrítnu samblandi af
kvíða og sigurhrósi í svipnum. „Loks-
ins!“’sagði hún, og virtist í einni svip-
an hafa gjörbreytzt. Allt hið ungæðis-
lega og léttúðuga var horfið. Þegar hún
gekk heint að húsinu, og sttllti sig um
að hlaupa, var göngulagið líkara karli
en konu.
„Ef hennt verður boðið vestur eftir.
verður hún í sjöunda himni,“ sagðt
Kayde.
„Hve dásamlegt fyrir hana!“ hróp-
aði Morganti.
Priscilla og John sögðu ekki orð. Jana
sá Priscillu líta til Johns, sem kastaði
skeifu beint í mark, etns og hann hefði
engan áhuga á þessari símahringingu
frá Hollvwood. En hin voru búin að
missa áhugann á leiknum. Ekki aðeins
vegna Mano. Þau virtu John fyrir sér.
Jana var undrandi á því, að hann skildi
láta sem ekkert væri, því nú skildi
Irún, að það hafði verið hann, sem hafði
komið því til leiðar, og að hann hafði
beðið eftir símtalinu eða skevti, allan
morgunmn.
Mano opnaði glugga. „John, John1
Komdu, — fljótt “ Hún hélt símanum
við eyrað, og veifaði hinum handleggn-
um.
„Ég kem“, svaraði hann, sleppti
skeifunm og hljóp yfir grasbalann. I
sömu svipan tilkynnti þjónninn, að há-
degisverður væri tilbúinn.
Mano var rjóð í andliti, þegar hún
kom að borðinu. Röddin.var strengd
og þanin.
„Þeir bjóða mér sanming! Ég flýg til
Hollywood í kvöld.“
Innan við glerhurðina fram í cldhús-
ið sáust andlit þjónustufólksins stara á
hana. Fréttin hafði fengið vængi.
„Gerðu mér greiða,“ sagði Ágústa
brosandi. ,,Nú finnst þeim þú eitt af
sjö furðuverkum heimsins, fyrst þú átt
að leika í kvikmyndum. Viitu ekki
HEIMILISRITIÐ
55